Mini - 164 - Sex Verhalen

Mini - 164

... fluisterde ik terug. Ze schudde haar hoofd. “Echt niet. Jij speelt het tweede couplet. Solo, en je maakt er wat prachtigs van. Duidelijk?” Ze keek kwaad. “Laat me niet zakken, Kees!” Ze gaf me een zakdoek. “Hier, snottebel. Veeg je ogen schoon, neem een slok water, zo meteen moet je presteren.” Ik deed wat ze zei. Het water luchtte wat op en ik kon weer fatsoenlijk uit m’n ogen kijken. Greet klom weer op de orgelbank, in afwachting van het ‘Amen’ na de preek.

Toen dat kwam, zette ze meteen in met een zacht, bijna slaapverwekkend voorspel. Uit haar hoofd; tijdens het spelen keek ze me constant aan. Toen ze het eerste couplet zachtjes inzette, stond ik al klaar om de begeleiding van het tweede couplet over te nemen. Bloednerveus. En op dat moment draaide Joline zich om en keek me aan. Héél even. Toen draaide ze weer terug. Het eerste couplet was klaar. Ik wachtte één tel en zette toen in. Zachtjes. Uit mijn ooghoeken kijkend zag ik Greet demonstratief haar armen over ekaar slaan. Ik kón het! Rustig begeleidde ik de zang, totdat Greet inzetten en we samen het derde couplet begeleidden. Met de laatste toon weggestorven zuchtte ik diep. Pfoe… Dat was even heftig.

Veel tijd om te rusten had ik niet; meteen hierna kwam de collecte en dus: Festival of Carols. Hier had ik naar uitgezien: leuk om te spelen, samen met Greet. En dat klopte: Mooie muziek, afwisselend pittig en ingetogen, snel en rustig… Een aantal bekende Engelse carols kwamen voorbij. En even later was de dienst, ...

... na de zegen, afgelopen. Hendrik wisselde met Greet op de orgelbank, Wendy stond naast me en hij zette ‘Rejoyce’ van Händel in.

Beneden ons klonk het geroezemoes van lopende en pratende mensen; dat verstomde toen Wendy en ik inzetten. Ik hoefde me niet in te houden; bugel en sopraan hielden elkaar prima in evenwicht. Ik kon de bladmuziek loslaten en de kerk inkijken; de families Jonkman en Boogers stonden stil in hun banken te kijken en te luisteren.

Toen de laatste noot geklonken had voelde ik een hand op mijn schouder: Greet. Haar andere hand lag op Wendy’s schouder. “Goed gedaan. Allebei.” Ze draaide zich om naar Hendrik: “En jij ook, neef. Prima gespeeld.” Wendy liep naar hem toe en gaf hem een zoen. “Dank je wel voor de begeleiding, schatje.” Ik liep achter haar aan. “Ik ga je niet zoenen Hendrik, maar toch: bedankt.” Hij gniffelde en stak zijn hand uit. “Het was me een genoegen, Kees.”

Op dat moment hoorde ik naaldhakken op de trap en ik verwachtte Joline. Maar een ander hoofd kwam boven het trapgat uit: een donkerharige vrouw van een jaar of veertig. “Prachtig gespeeld, schat!” Ze liep naar Greet toe en omhelste haar langdurig. Dat moest dus Anita zijn. ‘De liefde van m’n leven’, zoals Greet haar omschreef. Greet maakte zich los van haar. “Niet alleen ik, An… Mag ik je voorstellen: Hendrik ken je al, zijn liefje Wendy en die vent met die bugel in z’n handen is Kees Jonkman, sinds vier weken een leerling van me.”

Anita gaf Wendy een hand en complimenten over ...