Mini - 164 - Sex Verhalen

Mini - 164

... Joline toe. “Ik ben gereed voor de inspectie, mevrouw.” Ze bekeek me kritisch, veegde een pluisje van mijn pak af en zei toen: “Ja, dat ziet er wel netjes uit.” Ik wees op de Veteranenspeld. “Finishing touch van jou?” Ze knikte, lief lachend. “Hoort bij je, Kees. Onderdeel van wie je bent.” Ma zei zachtjes: “Dat klopt, Joline.” Ik keek hen aan. “Dan zal ik het maar voor waarheid aannemen…”

De slaapkamerdeur ging open en Greet en Wendy kwamen de kamer in. Beiden ook in mooie outfits. “Zo heren… Wij zijn er klaar voor. Mogen wij met jullie meegaan?” Op het jasje van Greet prijkte ook de Veteranenspeld. “Hé dame, volgens mij hebben wij iets gemeen…” Ze gniffelde. “Wat een goed gesprek met jouw vriendin al niet oplevert.” Ik keek naar Joline en die glimlachte. “Er wordt achter mijn rug om weer heel veel geregeld…”

Joline sloeg haar armen om me heen. “En daar ben je meestal blij mee, vriend. Durf dat eens te ontkennen!” Ze kuste me zachtjes. “Doe je best, Kees. Je kunt het.” Ik knikte. “Geniet ervan, meisje.” Een knipoog volgde. “Tot straks.”

We liepen de deur uit. In de lift zei Greet: “Jij hebt fans in de kerk zitten, Kees.” Ik knikte. “Ja. En dat is aan de ene kant heel fijn, aan de andere kant maakt het me ook nerveus. Mijn Pa en Ma zijn beiden ook uiterst muzikaal en kritisch.” Zwijgend reden we naar de kerk; daar waren al mensen bezig. We liepen het orgelbalkon op en pakten de muziek.

Greet keek ons aan. “Nog even dit, jongelui. Wij spelen niét de hoofdrol ...

... vandaag. Wij ondersteunen. Er zijn nog wel eens musici die dat vergeten en zich een grotere rol toe-eigenen dan nodig. Vergeet dat nooit als je in een kerkdienst speelt.” We knikten braaf en toen maakten we nog een kwartiertje muziek; zachtjes, om Wendy’s stem te sparen. Toen vond Greet het genoeg. “Kom, naar beneden, even wat drinken. Wendy en Kees: thee. En een flesje water meenemen straks.”

In de hal van de kerk gingen we in een hoekje zitten en bekeken de bezigheden. Op een gegeven moment kwam de predikant naar ons toe: een jonge vent. Hij schudde handen en bleef even zitten kletsen. Na vijf minuten stond hij op. “Ik moet me ook voorbereiden, mensen. We maken er samen iets moois van!” Even later kwam Joline binnen. Met

Heleen

en Pa en Ma. Joline zag ons, knipoogde en ze liepen de kerk in. En ik onderschepte weer een bepaald lachje bij Joline! Wat voerde ze nu weer in haar schild? Dat bleek een paar seconden later: Tussen andere mensen in zag ik Tony, Rob,

Mel

en Claar met Rob en Ton binnenkomen. Ze zagen ons niet en liepen rechtstreeks door.

“Wel allemachtig…” liet ik me ontvallen. Greet keek me aan. “Wát?” “Mijn aanstaande schoonouders, mijn zussen en de broers van Joline liepen net de kerk in… Ik zit even stuk.” Ik legde snel de familie-verhoudingen tussen de families Jonkman en Boogers uit en Greet zat te lachen. “Ben ik dus niet de enige waarvan de geliefde zich in de kerk bevindt… Mijn liefje zit ook al binnen.” Ik gromde. “Ik ga straks eens een hartig ...