Mini - 164 - Sex Verhalen

Mini - 164

... woordje wisselen met Joline. Me zó voor het blok zetten… Is ze helemaal gek geworden.”

Greet stond op. “Niks ervan, meneer. Reden te meer om je uiterste best te doen. Kom, we gaan naar boven; over vijf minuten moet ik beginnen met spelen.” Wendy en Hendrik gaven elkaar een korte knuffel en ik keek Greet aan. “Wij ook?” Ze lachte en trok me naar zich toe. “Zet ‘m op, Kees. Je kunt het.” Een zoen op mijn wang volgde. We liepen de best wel volle kerk in en langs de zijkant naar achteren, richting orgel.

Trap op, naar de galerij. Greet ging op de orgelbank zitten en schikte haar muziek. Wendy zat naast me, Hendrik stond naast de orgelbank om de registers te bedienen en de muziekbladen om te slaan.. Ik speurde de kerk door; Joline had ik al snel gevonden; die zat met Pa, Ma en Heleen ergens in het midden van de kerk. En een paar banken er achter: twee rossige krullebollen, Tony, Rob en de broers.

Greet maakte haar handen warm en keek me aan. Ik stak mijn duim op en ze lachte. Toen legde ze haar handen op de toetsen en begon zachtjes te spelen. “Jesu bleibet meine Freude”, BWV 147. De uitkomende stem speelde ze op het bovenste klavier, de begeleiding op het onderste en het pedaal. Ik keek naar het samenspel tussen haar handen, haar voeten en haar ogen. Wát een coördinatie! Veel te snel was het stuk voorbij en de kerkdienst begon met wat mededelingen.

Daarna moest ik ook aan de bak: de gemeente ging zingen. Ik stond op, blies de bugel schoon en zette het instrument ...

... aan m’n mond. Greet telde af en samen zetten we in. Zodra de eerste tonen klonken was ik m’n nervositeit kwijt en genoot. Een mooie kerstmelodie, Greet speelde lekker en ook ik kon me uitleven; de kerk zat stampvol en men zong goed. Daarna heette de predikant de gemeente welkom.

“Ook de mensen die wellicht niet zo vaak in de kerk komen, maar met Kerst wel. En voor de ‘geroutineerde kerkgangers’: wij hopen dat u vanavond, onder het luisteren naar de meest bekende woorden uit de Bijbel, tóch iets nieuws oppikt en er iets mee doet.”

Ik moest glimlachen; de man had wél gevoel voor humor. Afwisselend werd er gezongen, gelezen en gebeden, totdat de predikant aan zijn preek begon. De eerste vijf minuten kon ik hem nog volgen, daarna gleden mijn gedachten onherroepelijk weg. Weg naar Kerstmis… tien jaar geleden alweer. Op de flanken van de berg Vlasic, bij het ingesneeuwde huisje van die weduwe. Een dag sneeuwscheppen om de benedenverdieping vrij te krijgen, gevolgd door een nacht in een iglo. Met kerstliederen uit de FM9000, de radio van de YPR… Het ‘Stille nacht’, wat me toen even teveel werd. Het lied stond na de overdenking ook op het programma en ik moest één couplet solo begeleiden. Tijdens het repeteren had ik er niets bij gevoeld, nu vloog het me aan. Mijn handen trilden en ik voelde mijn ogen branden.

Greet stootte me aan. “Kéés! Gaat het goed met je?” Ik keek haar aan. “Bosnië vloog me even aan. Misschien moet je het tweede couplet van ‘Stille nacht’ zelf doen”, ...