Mini - 164 - Sex Verhalen

Mini - 164

... Joline, en ik vervolgde: “Maar dat zijn we niet. Gelukkig maar.” “Kees Jonkman… Pas jij een beetje op met je gewaagde uitspraken?” Joline kwam voor me staan en dreigde met een pollepel, haar ogen lachend. “Maar ik ben blij dat jullie niet gay zijn, Kees. Hebben

Wilma

en ik er ook plezier van.” Ze draaide naar Greet. “Wilma is de vriendin van Fred. Een schat van een vrouw, met wie we het ook heel goed kunnen vinden.”

Er schoot me plotseling iets te binnen. Pa en Ma… Zij wisten nog niets van ons plannetje om samen met Fred en Wilma te trouwen! Ik keek Joline aan. “Wij moeten Pa en Ma nog wat vertellen, Joline…” Ze keek me heel even aan en werd toen knalrood. “Shit…. Da’s waar, Kees. Nu?” Ik knikte. “Ja.” Ma keek mij oplettend aan en Pa ook. “Brand los, dame en heer. Wij zijn héél benieuwd…” Joline zei zachtjes: “Wij hebben een mededeling te doen. Over onze bruiloft.”

Het was plotseling héél stil geworden in de kamer en ik vervolgde: “Vorige week hebben Fred, Wilma, Jo en ik besloten om sámen te trouwen. Zelfde dag, zelfde tijdstip, zelfde locatie. “Villa Klein Heumen”, vlak bij het Vierdaagsekamp. Het feest wordt in Heumen gehouden, in de tuin van Tony en Rob.”

Pa knikte langzaam. “Ik begrijp dat wel, Kees. Fred en jij… En als het met Wilma ook zo klikt…”

Joline viel in. “We hebben samen met Fred en Wilma ondertussen wat dingetjes beleeft. Wij passen voor honderd procent bij elkaar. We stelden het aan hen voor en tien seconden later stonden we in elkaars armen ...

... te janken.”

Ma knikte nu ook. “We kennen Fred. En ik zie er naar uit om ook hem gelukkig te zien. Jullie zijn écht buds, Kees. Heel mooi, dat jullie dit willen doen.”

Ik knikte. “We zijn er alle vier dolblij mee. We hebben overigens wel afgesproken dat de ‘gezamelijkheid’ ophoudt als we voor de deuren van de bruidssuites staan…” Even was het doodstil, toen schoot het gezelschap in de lach. Ma stond op. “Dwázen.” Ze omhelsde Joline en even later mij. Pa volgde. De rest van het gezelschap ook.

Daarna rende Joline naar de keuken. “Mensen… Er kan opgeschept worden. Boerenkool met worst. Stevige kost voor mensen die vanavond mooie muziek maken.” Greet keek naar Wendy. “Niet te veel, jongedame. Anders kun je straks…” Wendy knikte. “Ik weet ’t Greet. Een mooi bodempje leggen, maar niet volstouwen.” Greet knikte tevreden en keek toen naar mij. “Dat geldt voor jou ook, Kees. Ook bij jou moeten je longen hard werken.” “Aye aye, wachtmeester.” Ik schoof wat boerenkool terug de pan in.

“Sorry schat. Orders van hogerhand.” Joline kneep haar ogen spottend samen. “Wat ben jij plotseling volgzaam, Kees. Zo ken ik je niet…” Ik wees naar Greet. “Strenge docente. Gehoorzamen of klappen krijgen.”

Wendy proestte het uit en Greet keek me aan. “Wacht maar. Ik denk dat, wanneer jullie getrouwd zijn, zwaar onder de duim gehouden wordt, als ik Joline zo bekijk…”

Geinend aten we boerenkool op, daarna kwam Joline met het dessert binnen: een luchtige pudding. “Ik heb net gehoord dat de ...