Mini - 164 - Sex Verhalen

Mini - 164

Joline

nam de leiding. “Ga even lekker zitten mensen; even ontspannen en alle emoties verwerken. Over een half uurtje is het eten klaar. Tegen de dames en heren musici zeg ik: jullie hebben hard gewerkt, dus jullie rusten even lekker uit. Als iemand iets wil drinken: zelfbediening; de flessen en glazen staan op de bar. De gastvrouw moet nu even zorgen dat de boerenkool niet aanbrandt.”

Ik keek naar

Greet

,

Wendy

en Hendrik. “Geef ons maar een sapje, Kees. Geen koolzuur nu, zeker niet voor Wendy.” “Zitten, Kees. Ik schenk wel in.” Ma was opgestaan en liep naar de bar. Ik keek naar Greet en leunde demonstratief achterover. “Wát een service… Door je aanstaande echtgenote én je eigen moeder in de watten gelegd worden… Hier kan ik uren van genieten!”

Uit de keuken klonk een bits: “Mocht je willen, Kees. Ik heb nu wat consideratie met je, maar denk niet dat dat de hele vakantie duurt!” Pa keek me aan. “Tja jongen… Eigen schuld. Had je die aanstaande echtgenote maar niet door een stinksloot moeten jagen, gisteren! Ze heeft het daarstraks verteld…”

Greet trok haar wenkbrauwen op. “Wát heb je gedaan?” Joline kwam de kamer in. “Bij ons bedrijf gaan we in de middagpauze altijd lopen. Op dinsdag en donderdag gewoon een ommetje wandelen, op de andere dagen een stuk rennen. Afwisselend onder leiding van Fred, de bud van Kees, Kees zelf en één keer in de week een half uurtje fitness. Gisteren was Kees de trainer.

We lopen naar buiten, in natte sneeuw bij ...

... windkracht 6. Kóud! Enfin, meneer begint te draven en na zo’n drie kilometer loopt hij een weiland en rechtstreeks een sloot in. En de hele meute achter hem aan. Samen met Fred liep ik achteraan als veegploeg, dus moesten wij door de modder die de lui voor ons hadden gemaakt. Waden, zelfs een stukje zwemmen, toen een rondje rennen over een eilandje en toen weer terug de sloot in. En daarna nog een kilometer rennen naar het bedrijf in dezelfde rotwind. De natte sneeuw boeide niet, de wind wel. Die vloog dwars door m’n trainingspak. Idioot.”

Greet gierde het uit. “Een beetje teambuilding, Kees? Komt me bekend voor…” Ik grijnsde. “Kijk, eindelijk iemand die het begrijpt. Gelukkig.” Wendy keek me aan. “Nou, ik denk dat ik feestelijk bedankt had, Kees… Eind December een stinksloot induiken? Echt niet.”

Ik grinnikte. “Echt wel, jongedame. Zie je die blonde, knappe vrouw daar bij de bar? Die had je heel snel duidelijk gemaakt dat je geen keuze had. Samen er in, samen er uit. En als je dan nog had lopen bokken, had mijn buddy je in je nekvel gegrepen en de sloot in gesmeten. Zonder pardon.” Ik pakte mijn telefoon en liet haar de foto van Fred en mij samen zien. “Dát is mijn bud. Voor het leven. Nu ICT-er bij DT, maar in Afghanistan mijn mitrailleurschutter en plaatsvervanger. De vent die ik door dik en dun vertrouw. En hij mij.”

Ik gniffelde even naar Greet. “Als we gay waren geweest, waren we nu al acht jaar getrouwd geweest, denk ik…” Achter me hoorde ik een corrigerend “Ahum…” van ...