Mini - 118 - Sex Verhalen

Mini - 118

... vloeken werden overigens meteen afgestraft. “Oh, u heeft adem over? Dan kunt u nog wel een keertje. Húp, opnieuw!” Zelfs Theo ontkwam er niet aan. Na twintig minuten hard werken zei ze: “Zo. Dit was het makkelijke deel…” En ze lachte er niet bij.

“Iedereen zitten op een matje. Benen kruisen, voeten tegen uw schoot aan. Handen ontspannen naast uw lichaam, handpalmen op de grond. Ogen dicht en wees u bewust van uw ademhaling. Door de neus in, door de mond uit. En: geruisloos. Ik wil niemand horen ademen. Hijgen doet u straks maar, maar niet in mijn tijd.” Het werd langzaam maar zeker stil in de zaal. Even hoorde je nog wat snellere ademhalingen, maar dat was na een tijdje afgelopen. Héél zacht zei Mariette: “Luister naar mij. Ik loop door de zaal heen en ik wil dat u zich op mij concentreert. Uw rechterwijsvinger wijst naar de plaats waar u denkt dat ik ben. En dat blijft u doen. Ondertussen bent u nog steeds maximaal geconcentreerd op uw ademhaling. Ik wil absoluut niets horen vanaf… nu.” Je kon een speld horen vallen in de zaal. Nee zelfs dat niet. Het enige wat ik hoorde was het ruisen van het bloed in mijn eigen oren. Voor de rest hoorde ik totaal… niets. Mijn vinger wees naar de plaats waar Mariette’s stem vandaan gekomen was: schuin links voor me. Ze kón zich niet verplaatsen, want dat zou onmiddellijk te horen zijn. Maar… opeens rook ik haar en voelde ik even later een hele lichte windbeweging langs mijn linkerarm maar hoorde nog steeds absoluut niets. Ze bewoog ...

... zich links langs me heen en moest vlakbij zijn! Ik wees in de richting die ik dacht dat ze heen ging. Ik schrok me kapot toen ik tien seconden daarna haar stem hoorde. Boven me. “Oké… ontspan… Doet u uw ogen open en kijk waar ik ben.” Ze hing in een touw vlak onder het plafond van de ruimte, vijf meter boven de grond.

“Wel allemachtig…” gromde Fred. “Hetzelfde hier, maat…” Ik was verbluft. Vlot liet ze zichzelf zakken. “Goed mensen, kom even om me heen staan…” Ze lachte vriendelijk. “Goed gewerkt, dat ten eerste. En ik méénde wat ik net zei voordat we met die concentratie-oefening begonnen: dat is het moeilijkste. Waarom? Je hebt jezelf hard ingespannen en meteen daarna moet je je adem helemaal onder controle zien te krijgen en je tegelijk maximaal concentreren. Dat is iets anders dan een stukje rennen, hé?”

Ze keek naar Fred en naar mij. “Jullie twee… Jullie waren de enigen die mij een stukje konden volgen. Hoe?” Ik grinnikte. “Ik rook je deodorant. Muskusgeur, had ik al geroken tijdens de voorgaande oefeningen. En ik voelde een luchtbeweging op mijn arm. Waarschijnlijk van het touw terwijl je aan het klimmen was.” Ze knikte en keek naar Fred. “En jij?” “Ik rook je ook. En je moet héél dicht langs me heen gelopen zijn; ik voelde je lichaamswarmte. Eerst links, vlak daarna rechts.” Ze fronsde. “Dat is de eerste keer dat me… Verdomme!”

Fred grinnikte. “Hier zitten twee ex-infanteristen met wat missie-ervaring.” “Ah… vandaar. Mensen, dit was het. Ik heb jullie hard ...