Korfbal - 65 - Sex Verhalen

Korfbal - 65

... inhoudelijk gesprek met haar was momenteel onmogelijk. Ik was opgelucht geweest dat ze haar pubergedrag al achter zich had gelaten toen ik haar en haar moeder leerde kennen, maar nu zat ze er voor mijn gevoel weer vol in.

Iris lachte smalend: zij snapte als moeder als geen ander wat haar tiener voelde, meemaakte en allemaal wilde ontdekken. In het voorbijgaan vertrouwde ze me toe, dat deze avond een avond zou kunnen worden waar Kyara al een hele tijd op hoopte: een climax van gebeurtenissen, die haar grenzen en limieten tot het uiterste zouden testen en die er voor zouden zorgen dat ze van de ene op de andere wolk zou kunnen gaan springen.

Ik keek Iris aan en vroeg: “Denk je dat echt. Echt!?”

Ze knikte en zei: “Ik voel het. Het is zo. Ik kan het mis hebben, maar als je op haar let, dan merk je het gelijk. Dit is een moment waar ze al heel lang naar toe heeft geleefd”.

Ik knikte en bedacht me, dat er geen voorzienigheid was, maar dat er altijd een doel was. Was dit dan het moment dat Kyara werd teruggepakt? Payback voor alles wat we al ‘gekregen’ hadden?

Per seconde werd ik nerveuzer en ik keek Iris onzeker aan.

Ze omhelsde me. Ze zei: “Ik weet het ook niet, maar ik weet wel dat jij het kan. Jij verzint altijd wel een oplossing. Het gaat je lukken”.

Dat voelde als een geruststelling, maar ook als een extra verzwaring. Toch trok ik me op aan de opmerkingen van Iris.

We verkenden het fort.

Het was onneembaar, maar toch waren wij er. Aan de andere ...

... kant was het voor mij heel duidelijk, dat we er ook als gevangenen zaten… Als we een duik van 20 meter zouden kunnen doen, zouden we een mogelijkheid hebben als we wilden ontsnappen. Ik kende alleen Kyara en Iris die dat gemakkelijk zouden kunnen doen. De rest zat gewoon gevangen op een plek waar binnenkort een sjeik binnen zou komen wandelen.

Ik zocht

Jolanda

op en vroeg haar wat de timing van de rest van de dag zou zijn. Ze haalde haar schouders op en zei dat ze dat echt niet wist. Dat nam ik voetstoots van haar aan ik droeg haar op om zo snel mogelijk als ze meer wist, het zou laten weten.

Ondertussen had Iris eindelijk haar dochter kunnen overtuigen om haar krachten te sparen en al die kilo’s goud even ‘los’ te laten.

Dat deed ze en ze ging zelfs even slapen. Meerderen volgden dat voorbeeld en toen het half vijf was, joelde Jolanda door de gangen dat het feest zou gaan beginnen. Iedereen wist wat er van hem of haar verlangd werd en we waren allemaal opgelucht dat het eindelijk zou starten.

Martijn en ik schoten onze tuxedo aan, streken nog wat kreukels glad en waren klaar. Daarna hielpen we de vrouwen, waarbij vooral Kyara veel assistentie nodig had: haar gouden ornamenten en haar weinig verhullende jurk waren lastig te combineren.

Toen de sjeik met zijn gevolg aangevlogen kwam, stuurden we Kyara naar buiten om hem in de wind van de hard klapperende schroefbladen te verwelkomen.

De sexy jurk, waarvan de uitsnede van de decolleté dieper was dan haar ...