Mini - 137 - Sex Verhalen

Mini - 137

... zit jij naar te kijken? En op te studeren, meneertje?” Haar blik werd indringender. “Het is maar goed dat ze een lange jurk aan heeft…” Ik sloeg mijn arm om Joline heen. “Lieve schat. Ja, dit is een bijzonder knappe vrouw. Maar het eerste wat ik dacht toen ik haar zag zingen, was: ‘Ze lijkt op Joline!’ Als ze haar haren langer had gehad en als die blond waren geweest, had ze zó een zus van je kunnen zijn. En het meest opvallende: haar ogen tijdens het zingen. Oók die van jou: soms lachend, soms kwaad, kattig, bliksemend, dan weer lief, en even later bijna flirtend met haar publiek…”

Joline keek me aan. Met lieve ogen. “Dat is een mooi compliment, schatje… Maar denk er aan: als jij naar een concert van haar wil gaan, ga ik met je mee. En zit je met handboeien aan me vast.” “Persoonlijk prefereer ik in zo’n geval voetboeien, liefje…” Ze gniffelde. “Ja, dat dacht ik wel. Vuns. Ik ga weer eens aan het werk. Als ik in de studeerkamer zit, kan ik het nét horen en het klinkt niet slecht.” “Dank je wel. Da’s fijn om te horen.” Ze gaf me een lief zoentje en stond op. “Ik méén het, Kees. Ik wapperde met de bladmuziek. “Huiswerk.” Ze lachte. “Oké. Ik zal luisteren. En nu: aan de slag. En om vier uur stoppen we ermee, goed?”

Met een lief lachje verdween ze en ik verdiepte me in de muziek. Oké, de hoogte kon ik halen met de bugel, maar al die 1/16e loopjes… Ik probeerde het ‘droog’, zonder te blazen: ik kwam nog wat vingervlugheid tekort. Nou, ja, daar kon ik op oefenen. Eerst maar ...

... eens de muziek zelf onder de knie krijgen; de snelheid kwam op de tweede plaats. Ik speelde nog een uurtje en toen maakte ik de bugel schoon en legde hem weg. Het begin was er.

Ik liep naar de studeerkamer. “Dame, het is tijd om de boeken weg te leggen. En wat dacht u van een hapje eten? We hebben na het ontbijt niet zo gek veel gegeten…” Ze draaide zich om. “Goed plan Kees. Vroeg eten, dan hebben we nog een lange avond.” “Die lange avond hebben we sowieso.” Ze trok haar wenkbrauwen vragend op en ik zei: “De donkere dagen voor kerst en zo…” Ze zuchtte. “Oh ja. Daar wordt je op de radio momenteel mee doodgegooid. En na oud en nieuw hebben we ‘blue monday’, ook al zo’n fijn vooruitzicht. Als je al niet depressief was, word je het daar wel van!”

Ik trok haar uit de stoel. “Hé… Zit de knapste vrouw van Nederland nu een beetje te sikkeneuren? Volgens mij hadden we het een paar seconden geleden over ‘een lange avond’. Weet je wat je in zo’n lange avond allemaal kunt doen?” Er speelde een héél klein lachje om haar mond. “Nou Kees Jonkman… Maak me gek!” Ik knikte. “Ja, dat ook. Maar je kunt natuurlijk ook rustig en romantisch beginnen. Met een lekkere, maar niet te zware maaltijd, daarna een uurtje dansles, waarbij je de voorkeur moet geven aan de wat romantische en langzame dansen die je héél ‘close’ uitvoert… dan een sapje om vervolgens op bed uitgebreid en langdurig vieren van de liefde. De avond wordt dan besloten met het gezamenlijk in slaap vallen, met naar keuze Kees of ...