Mini - 137 - Sex Verhalen

Mini - 137

... of solo trompetten, maar héél goed gespeeld, op een prima tempo en met, naar mijn mening, de juiste accenten. Zonder allerlei flauwekul, gewoon: wat de componist had geschreven, dat speelde het orkest. Punt. Ik grinnikte. Greet vond dat dus ‘behoudend’. Het zal best, maar soms vroeg ik me met welke arrogantie sommige uitvoerenden behept waren om allerlei flauwekul aan een muziekstuk toe te voegen… Enfin.

Ik speelde het stuk een aantal keren samen met die versie van Readers Digest. En ik kwam er achter dat de koperblazers, verborgen achter de andere leden van het orkest, stiekem tóch wel wat variaties hadden aangebracht. Niet vreselijk opvallend, maar nét een accentje meer of een kleine variatie in de herhaling. Grappig. Ook die markeerde ik op de bladmuziek.

Het volgende huiswerk wat ik van Greet had opgekregen was: ‘Zoek een vocaal muziekstuk uit waarvan je de solopartij geschikt maakt voor bugel.’ Na lang zoeken kwam ik op een uitvoering het ‘Rejoyce’ uit de Messiah van George Friedrich Händel, briljant gezongen door een jonge Zwitserse sopraan. Regula Mühlemann. Ze deed me aan Joline denken. Als je naar andere, met name vrouwelijke solo-zangeressen, keek leek het vaak alsof ze met een bevalling bezig waren on plaats van te zingen. Bij Regula niet. Ze zong alsof ze bezig was met het opvouwen van de was of een ander routinekarweitje. En tijdens het zingen veranderden haar gezichtsuitdrukkingen steeds. Héél ontspannen, soms lachend, op een ander moment bijna kwaad en ...

... soms bijna flirtend met haar publiek. Ik zocht de bladmuziek op Internet op en gaf de printer opdracht om aan het werk te gaan.

Meteen vroeg ik aan Joline of ze wat wilde drinken; ze wilde wel een sapje. “Kom je dan even in de kamer?” Ze knikte en stond op. Even later zaten we op de bank. “Gaat ’t lekker met de studie?” Ze knikte. “Ik ben door de rijstebrijberg heen, Kees. Dat hele duffe studieboek. Écht drie keer niks. Als ik ’s nachts niet kan slapen, ga ik dat boek pakken. Wedden dat ik binnen vijf minuten muurvast slaap?” Ik kietelde haar. “Niks ervan dame. Als jij niet kan slapen kom je naar je persoonlijke slaaptherapeut. En die geeft je een slaapmiddeltje. Eerst zie je sterretjes, en daarna ben je totall loss.”

Om de een of andere reden keek ze vrij sceptisch. “Hm. Ik zal het eens proberen. De grootste uitdaging is…”, ze giechelde, “om mijn persoonlijke slaaptherapeut wakker te krijgen.” Ik leunde tegen haar aan zei zachtjes: “ Als u aan de juiste knopjes zit, wordt uw persoonlijke slaaptherapeut heel snel wakker, mevrouwtje…” “Jaja… En als ik de juiste kleding draag zeker. Hmmm. Ik ga weer aan ’t werk, meneer. Ga jij maar weer lekker blazen. Gaat ’t lekker?”

Ik knikte. “Ja. Alleen is wachtmeester Greet wel een veeleisende docente. Ik moet echt studeren. En niet alleen tijdens het spelen, maar ook ervoor. Maar je komt wel wat leuks tegen, schat…” Ik liet haar het youtubefilmpje van Regula Mühlemann zien. “Zóóó… Wat een knappe vrouw.” Joline keek me aan “En daar ...