Mini - 165 - Sex Verhalen

Mini - 165

... we nu op staan, vanaf Nijmegen tot bijna aan Xanten in Duitsland. De grond waarop wij staan komt uit wat nu de Noordzee is, en Friesland, Groningen en Drenthe. Links en rechts nog een grote kei; daar heeft het Trechterbekervolk in Drenthe hun Hunebedden van gebouwd. Die keien komen uit Noorwegen; geologen kunnen redelijk goed determineren waar exact die keien vandaan kwamen.

Onder ons huis ligt er ook een en die heeft de bouwer behoorlijke problemen bezorgd; ons hele huis staat op heipalen, hoewel dat nergens voor nodig was; de grond is bijzonder stevig en stabiel. Maar goed, hij wilde er drie kelders onder hebben, inclusief die kelder die nu wijnkelder is. De aannemer begon te heien. Dat ging een aantal heipalen goed, maar op een gegeven moment wilde de heimachine niet verder; op vijf meter onder de grond lag een rotsblok. Oké… Die paal werd op de juiste hoogte ingekort en men begon aan de volgende. Hetzelfde verhaal: op vijf meter diepte ging de paal niet verder. Kortom: zeven palen stuitten op die kei; het kreng bleek zo’n 12 bij 7 meter in omtrek te zijn. Kun je nagaan wat een kracht zo’n gletsjer heeft; ons huis ligt aan de achterkant van deze stuwwal…”

Clara keek hem aan. “Als we op de middelbare school jou als aardrijkskundedocent hadden gehad, Rob…” “Dan had je veel beter opgelet, juffrouw Jonkman!” mopperde Ma en Melissa giechelde er achteraan: “Zeker weten! Niet in het minst omdat Pa best wel wat gemeenschappelijke trekjes heeft met zijn knappe zoons…”

Tony ...

... keek haar aan. “Kijk jij een beetje uit, rood mormeltje? Je hebt het wel over mijn echtgenoot hé? En ik wens niet dat jullie fantaseren hoe jullie hem als middelbare scholieren om jullie vingertjes zouden winden, denk daar goed aan!”

Rob Sr. sloeg zijn arm om haar heen. “Hadden ze geen kans voor gehad, schat. Ik had jou. M’n handen méér dan vol aan… En even later Joline. Oók een dametje wat me ernstig bezig hield.” “Nou, die taak heb ik nu deels van je overgenomen Rob. En straks, in Juni helemaal. Een zekere mate van dankbaarheid zou dus wel op z’n plaats zijn.” Ik keek hem verwachtingsvol aan. “Ik dacht ’t niet, meneer Jonkman, grijnsde Rob Sr. “Dankzij jou hebben wij er nu twee extra dochters bij. Geven ook handenvol werk…” “Wacht even Pa…” Rob Jr. onderbrak hem. “Die ‘handenvol werk’ hebben jullie niet zo’n last van hoor. Ton en ik temmen die dames wel. Jullie hebben over het algemeen alleen maar last van ze als wij hier zijn…”

“Jij ‘temt’ helemaal niks, Robbie Bogers. Ja, je teamleider in Gorinchem misschien, maar denk maar niet dat je Melissa Jonkman kan temmen. Dan kom je snel van de kouwe kermis thuis!” Mel keek hem giftig aan. Rob trok haar tegen zich aan. “Oké schat, je hebt gelijk. Het is hier koud, en met jou erbij is het thuis altijd kermis.” Hij kuste haar.

“Claar, had jij ook nog wat te miepen?” Ik keek haar aan en ze keek nuffig terug. “Nee. Mijn lieve tweelingzus heeft het woord al voor ons gedaan. Heb ik niets meer aan toe te voegen, behalve dat ook ...