Mini - 165 - Sex Verhalen

Mini - 165

... meneer Ton Boogers niet moet denken dat hij mij kan gaan ‘temmen’. Duidelijk, meneer Boogers?” Die zei niets, maar trok Claar even tegen zich aan.

Pa en Ma gniffelden. “Tony, hebben jullie nu een indicatie hoe de sfeer vroeger in huize Jonkman was?” Tony knikte. “Ik heb ernstig veel medelijden met jullie. Jullie kunnen het telefoonnummer van de Stichting Korrelatie wel van me krijgen.” Al geinend liepen we weer rustig door. Clara liet Ton even los en liep naar Rob Sr. “Hé Rob, dank je wel voor je gastcollege geologie. Mag je wel eens vaker doen… ik vind het best boeiend.” “Graag gedaan Claar. Het is m’n vak en ik hou ervan.” Hij knipoogde en Tony zei: “Bereid je dan maar voor op een pittig middagje college, Clara. Als meneer hier eenmaal op z’n praatstoel zit… Maar jongelui, wat dachten we ervan om zo meteen de auto’s weer eens op te zoeken en richting Malden te rijden? Ik heb een kerstmaaltijd klaar te maken en jullie mogen daarbij assistentie verlenen!”

We sloegen een ander pad in en tot mijn verwondering waren we vijf minuten later bij de parkeerplaats. We hadden zoveel bochten gedraaid tijdens het lopen dat ik compleet m’n oriëntatie kwijt was geweest. Dat gebeurde me niet vaak. Eenmaal in de auto hoorden we Ton tegen Clara zeggen: “Lief dat je Pa bedankte. En inderdaad: hij houdt van z’n vak.” “Dat was te merken, Ton”, zei ik van achter het stuur. “En nu even iets anders… Joline, hoe kunnen wij Tony zo meteen helpen?” Ze keek twijfelend. “Ik weet niet wat ze ...

... wil koken. ‘De keuken is van mij!’ is haar lijfspreuk, maar af en toe komt ze gewoon handen tekort en mochten wij bijspringen. Maar meestal hielpen wij door vooral niet in de weg te lopen.”

“Ja, en daar waren we best goed in, hé zussie?" Ton lachte. "Lekker op onze luie reet in de kamer blijven wachten tot het eten werd opgediend…” Clara bromde. “Denk maar niet dat je, als wij getrouwd zijn, ‘op je luie reet in de kamer kan blijven zitten’ totdat ik zwetend met de pannen de kamer in kom, meneer Boogers! Je helpt maar mee!”

“En dat geldt onverkort ook voor mij!” riep Joline. Ik snoof. “Hoor haar… Heb je te klagen, meisje Boogers? Volgens mij is de verdeling bij ons redelijk fifty-fifty, als het om koken gaat.” Ik voelde een hand op mijn knie. “Ja hoor schatje… Je – hebt - gelijk.” De laatste woorden kwamen er met grote nadruk en spottend uit. Ik keek even opzij. “Blond krengetje…”

Ze lachte lief en achter ons hoorden we Ton nadrukkelijk kuchen. “Oh, wat een verliefdheid op de voorste stoelen van deze auto…” “Neem er een voorbeeld aan, Ton”, zei Clara droogjes. Daarna was het stil op de achterbank en in mijn binnenspiegel zag dat ze elkaar lief aan het zoenen waren. “Denken jullie er aan dat onze wederzijdse ouders achter ons rijden, stelletje tortelduiven?” Claar maakte zich meteen los van Ton en keek door de achterruit. De lampen van de Landcruiser van Rob Sr. priemden door de ruit heen. “Shit…” mopperde Claar. “Denk je eens een momentje zonder ouderlijk toezicht te ...