Mini - 165 - Sex Verhalen

Mini - 165

... vanuit Kleve en Emmerich versterkingen lieten oprukken naar Nijmegen, om de brug in handen te houden. Beneden de Duivelsberg loopt de weg van Kleve naar Nijmegen. Op sommige plaatsen kun je de schuttersputten van de Amerikanen nog zien.” Joline en Clara wisselden een blik van verstandhouding en Clara zei: “Kunnen jullie het verleden laten rusten en nu genieten van deze mooie natuur?” Ton sloeg zijn arm om haar heen. “Liefje, door de lui die hier zijn geneuveld, kunnen wij hier rustig wandelen. Besef dat ook…” Ze knikte langzaam. “Ja… Daar denken wij wellicht te weinig aan. Sorry.”

Zwijgend, arm in arm liepen we verder. Het pad ging dan weer heuvel op, dan weer heuvel af, soms best steil. En de sneeuwlaag zorgde er wel voor dat je oppaste waar en hoe je liep. Tot we plotseling op een stukje vrij open terrein kwamen, waar Rob en Tony linksaf sloegen. Een breder pad leidde naar een uitkijkpunt,, omgeven door hagen. “Dit is de plek van een ouwe burcht. Iets met Motten…. Ik ben de complete naam kwijt. Maar: hier kun je, als het echt helder is, tot het Montferland kijken, jongens.” Dat ging nu niet; het zicht was zo’n drie kilometer. Daarna verdween alles in de witte achtergrond.

We hoorden een auto onder ons door rijden. “Dat is die provinciale weg van Kleve naar Nijmegen, Kees. En aan de andere kant van de weg het Wylermeer.” Ik knikte. “Als dan dit punt in handen hebt… heeft de vijand niks meer aan die weg. Ideaal om die hier af te grendelen. En met het water aan de ...

... andere kant, kun je dus geen kant meer op.” Rob Sr. wees. “Loop straks maar eens links het bos in. Om de paar meter val je in een gat, als je niet oppast. Ouwe Amerikaanse schuttersputten.” Joline keek me aan en schudde bijna onmerkbaar haar hoofd. “Ik geloof je, Rob.”

Ik keek in de verte en genoot van het uitzicht, ondanks dat we niet zo ver konden kijken. Je keek over de Ooijpolder heen. “Hoe komt het eigenlijk dat het hier plotseling zo hoog is?” Melissa keek Rob Sr. vragend aan. “Je zit vrij dicht bij de Waal, achter ons de Maas… En hier ligt plotseling zo’n stuk heuvelland…” Rob Jr. grinnikte. “Je vraagt het wel aan de juiste persoon, Mel. Let op: je aanstaande schoonpa gaat college geven!” “Kijk jij een beetje uit en maak je mijn vak niet belachelijk, Junior?”

Rob Sr. begon te vertellen. “Zo’n 140.000 jaar geleden werd de aarde steeds kouder en kouder. Grote ijskappen breidden zich uit en er vormden zich gletsjers die steeds verder oprukten naar het zuiden: de derde ijstijd. Die gletsjers stuwden grond voor zich uit; deels grote stenen uit het huidige Noorwegen, maar ook grond die ze als een mega-bulldozer langzaam maar zeker voor zich uit schoven. Toen de aarde op een gegeven moment warmer werd, smolten die gletsjers en trokken zich terug. De opgeschoven grond bleef liggen en vormde stuwwallen. In Nederland zijn er een aantal nog duidelijk te vinden: ten westen van Apeldoorn, de Veluwezoom, het Montferland, de Sallandse Heuvelrug, de Utrechtse Heuvelrug en de rug waar ...