Mini - 179 - Sex Verhalen

Mini - 179

... aankeek.

“Kees… Nu even over de reden van ons verblijf hier. Hoe denk jij er over?” Ik wees naar Joline en Wilma. “Het gaat er ook over hoe beide dames in de wedstrijd staan, Fred.” Wilma keek naar Fred.

“Jij mist Defensie best wel, grote vriend. En je doet wel heel stoer, maar diep in je hart verlang je terug naar wat meer actie. En dan gecombineerd met het werk wat je nu doet. Ergens waar je op waarde geschat wordt. En ik ga je niet in de weg lopen.”

Even was het stil en toen trok Fred haar naar zich toe. “Dank je wel, moppie. Ook al wordt het niks: dank je wel.” Joline keek mij aan. “We hebben het er al vaker over gehad, Kees. Diep in je hart ben jij ook nog steeds militair. En voor mij geldt hetzelfde als voor Wilma: ik ga je niet in de weg staan. En als dat inhoudt dat jij of jullie nog een keer op missie gaan: het zij zo. Dan hebben ze daar niet alleen een prima ICT-er en een even goeie elektrotechnicus, maar als het nodig is ook nog twee lui die hard van zich af kunnen bijten in plaats van twee man die nét de voorzijde van een geweer kunnen onderscheiden van de kolf.”

Haar ogen stonden vastbesloten en nu was het mijn beurt om haar naar me toe te trekken. Ik begroef mijn gezicht in haar haren. “Dank je wel, lieverd. Ik hou van je.” Heel zacht klonk in mijn oor: “En ik van jou, dwaas.” Ook Fred en Wilma hadden even alleen aandacht voor elkaar.

Na een paar minuten hoestte Fred even. “Overigens… Ik ben er achter waar wij deze overste van kennen. Toen wij ...

... bijna weggingen uit Afghanistan, kwam hij binnen. Een week of drie overlap. Hij zat toen als battlecaptain in de Opsroom. Ik denk dat het verhaal van onze laatste lange patrouille wel kent. Heb ik voordat we gingen dansen even opgezocht.”

Het was even stil. “Kees: wat gaan we doen als hij een van ons tweeën belt?” “Eerst maar eens de kat uit de boom kijken, makker. Wat wil hij, wat wil Defensie? Hoeveel tijd kost het? Kans op uitzending ja of nee? Blijven we binnen ons eigen vakgebied? Opleidingen… Moeten we de AMO weer doorlopen of kunnen we zó binnenrennen?... En zo zijn er nog wel wat vraagjes.”

Wilma lachte liefjes. “Ja, die zijn er wel. In ieder geval eentje waar Fred wel benieuwd naar is. Welke rang jullie zouden krijgen…” Joline keek Fred aan. “Foei Fred. Nooit achter je gezocht.”

Hij keek onaangedaan terug. “Mevrouw Boogers… Ooit werd ik geconfronteerd met een piepjonge luitenant, nét van de opleiding en nog zo groen als gras, die mij recht in m’n gezicht zei: ‘Ik doe geen zaken met korporaals.’ Het was een half jaar na de eerste keer Afghanistan; ik zat toen nét als leerling op de KMS. Ik zou er een enorm genoegen in scheppen om diezelfde luitenant, nu wellicht kapitein, tegen te komen en ‘m dan te vragen of hij nog steeds geen zaken met me deed. Als ik als majoor voor ‘m stond. De flapdrol.”

“Wat is er van die luitenant overgebleven, Fred? Een paar bloedspetters op de muur, of…?” Hij schudde zijn hoofd. “Nee hoor. Ik heb netjes gezegd dat hij nog wel van ...