Mini - 179 - Sex Verhalen

Mini - 179

... rekening…”

“De arme kerel”, proestte Joline. “Zijn gezicht wordt geplet in jouw decolleté…Zeker als je schoenen met hoge hakken draagt.”

We schoten in de lach en ik keek naar Joline. “Wat ben jij een gemene heks. Ik zie het voor me! Henry gesmoord tussen… Nou ja, laat maar.” Even was het stil; waarschijnlijk zaten we allemaal het beeld te visualiseren.

“Overigens… Jij hebt een verovering gemaakt, Kees.” Ik knikte. “Marije-nu-zonder-beugel. Melissa maakte me er ook al op attent. Ik had het niet eens door toen ze met me danste. Tijdens het dansen even met Marije gepraat; haar vriendje is geen vriendje meer en vond dansles maar niks. Zij vind het heerlijk; ze kan ook prima dansen. Maar als ze niet gemerkt heeft dat wij bij elkaar horen, Joline, dan mankeert er iets aan haar ogen.”

“Tot aan de bingo in het bejaardentehuis, Kees Jonkman…” Haar stem klonk dreigend, maar ze lachte lief.

Wilma keek nieuwsgierig. “En nu wil ik wel eens weten waarom zo in de lach schoten bij de uitleg van die tango, Joline…” Ik schoot wéér in de lach en Joline ook. Daarna keek ze me vragend aan en ik zei: “Toe maar. Weinig geheimen voor deze twee.”

Joline knikte. “Oké dan… Ik heb Kees ook vaak geplaagd met het feit dat zijn dansleercurve niet zo steil was. Zijn reactie de eerste keer was, terwijl hij me tegen zich aandrukte: ‘Op andere gebieden is mijn leercurve uiterst steil, schatje…’ En op dat moment, vlak voor een vrijpartijtje, kon ik dat goed voelen… Vandaar ons ...

... lachsalvo.”

Wilma gierde het uit en Fred keek me hoofdschuddend aan. “Jullie zijn slecht. Écht heel slecht. En ik heb nog wel zó mijn best gedaan om mijn meest geliefde leidinggevende niet met mijn ‘leercurve’ te confronteren…” Joline keek ondeugend. “Dank je wel daarvoor, Fred, maar dat mislukte op sommige momenten behoorlijk. Ik begrijp dat het moeilijk voor je was, zo’n knappe vrouw in je armen, maar je hebt je keurig gedragen hoor… Ik heb er maar een paar keer iets van gemerkt. Jouw 'leercurve' is moeilijk te missen als je close danst.

Hij keek mij aan. “Wat moet ik hier nou weer mee?” Joline klonk beslist. “Niet zo krampachtig doen. Je bent aan het dansen. Dat houdt in dat je lichamelijk contact hebt, ook op plaatsen waar je dat normaal nooit hebt. Hoort er bij en is soms onvermijdelijk. Deal with it.” Ze keek Fred aan.

“Een van de eerste lessen van mijn moeder. En ja, ik heb bepaalde lichaamsdelen van mijn lieve broers ook best wel tegen me aangevoeld. Bij sommige dansen is dat niet te vermijden.” Ze giechelde plotseling. “Dat was voor dit toen nog jonge en uiterst onschuldige meisje best wel confronterend…Later heb ik me er wel eens op gekleed. Om de heren te testen zeg maar.”

Ik schudde mijn hoofd. “Foei. Krengetje.” Ze knipoogde naar Fred. “Natuur Fred. Hou je soms niet tegen. De rest vraag je maar aan Wilma.” Die lachte. “Dank voor dit lesje, Jo. Maar je moeder had gelijk.” Ze hief haar glas. “Op een goed weekend, jongens!” We dronken rustig ons drankje, tot Fred me ...