Mini - 160 - Sex Verhalen

Mini - 160

... het werk gezet.”

“Weet Frits ervan, Fred?” Hij knikte. Niet het hele verhaal, maar wel dat ze zich zwaar misdragen heeft. Hij gaf me carte blanche qua sancties.” Een brede grijns trok over zijn gezicht. “En het is morgen baggerweer…” Angelique keek zorgelijk. “Toch niet weer het dak op hé?” Fred knikte. “Zeker weten. Nee, ze gaat niet zoals Marion in een tuigje over de rand, daar is ze helaas te jong voor. Maar ze gaat in ieder geval een uurtje met mij mee het dak op, verdomme. Die gaat een toontje lager zingen, dat weet ik zeker.”

Joline keek peinzend. “Hoezeer ik zo’n actie ook toejuich, Fred… Jij zorgt ervoor dat je geen seconde alleen met die troela bent. Ook niet op het dak. Ik acht de juffrouw in staat om glashard te beweren dat je haar sexueel benaderd hebt. Ik ga met je mee. Wat ga je op het dak doen?” Hij knikte langzaam. “Wat heb ik toch een slimme chef… Er moeten een aantal modificatie aan onze satellietschotels plaatsvinden. Da’s rotwerk, want je zit in de systeemkast te prutsen en hebt om de haverklap andere gereedschappen nodig én iemand die commando’s op m’n laptop in moet kloppen. Daar kan ik een paar extra handjes prima bij gebruiken.”

Ik zei: “Ik hoor net dat je morgen een goeie regenjas nodig hebt, Joline. En een regenbroek. En een dikke muts.” Zachtjes hoorde ik Angelique zeggen: “De muts heeft ze al, Kees. Alleen vind ik het nogal gewaagd om die ‘dik’ te noemen…” We schoten in de lach, Joline ook. “Als jij niet zo’n goeie vriendin van Joline was ...

... geweest, had je nu een denderende draai om je oren gehad, An…”, hikte ik.

“Ik zat al in de startblokken om ‘m te ontwijken, Kees.” Ze gniffelde. Joline keek haar aan. “Jij gaat spijt krijgen van deze opmerking, mevrouw Jacobs. Héél veel spijt. Dat garandeer ik je.” Toen wendde ze zich weer tot Fred. “Hoe lang denk je nodig te hebben, Fred?” Hij dacht even na. “Voor het feitelijke werk? Een uurtje. Maar ik denk dat de jongejuffrouw na vijf minuten al begint te miepen. Maar ze gaat pas naar beneden als het werk af is, dus het kan iets langer duren.”

Joline keek grimmig. “Ik heb geen medelijden met pubers die mij een golddigger noemen. Om van de andere benamingen van mijn collega’s maar te zwijgen. En dat zal ik haar laten weten ook. Is dat trutje helemaal belazerd…” Ze keek op haar horloge. “Kom dame en heren… We gaan weer aan ’t werk. ten slotte worden we hiervoor ruimschoots betaald.” “Ja schat. Natuurlijk schat.” Joline keek me aan. “Ik ben blij dat je me geen ‘muts’ noemt, Kees.” Ik stond op en trok haar overeind. “Ik kijk wel uit. Zeker in dit gezelschap. Als ik dat doe houdt Fred me vast en gaat An met haar nagels te keer.” Beiden gniffelden.

Ik gaf Joline een zoentje. “”Ga jij maar lekker rekenen. Ik ga lekker tekenen.” Een lage grom was haar reactie, vergezeld door een knipoog. Even later was het weer stil in de groepsruimte: Henry en ik zaten geconcentreerd te werken, totdat Angelique rond negen uur binnenkwam, samen met Joline en Fred. “Hé jongens, stoppen. ...