Mini - 126 - Sex Verhalen

Mini - 126

... ja, en die advocaat is een bekende. Ene Zomers.” Joline kwam naar me toe. “Wát? Zomers? Is dat mens gek geworden? Jullie hebben ik weet niet hoeveel getuigen dat die kleerkastjes jullie aanvielen…” Ik knikte. “Klopt. En ik maak me ook geen zorgen. Ik heb een kopie van het prces-verbaal hier ergens; opgemaakt op ambtseed van twee politiemannen. Daar kun je niet omheen. Ze dreigt met een civiele procedure; Die kost best wel veel geld. Zij of haar cliënt zal ‘m moeten aanspannen en dus vooraf betalen. Ik denk dat mevrouw Zomers op oorlogspad is; dit is koren op haar molen om mij dwars te zitten. Ik ga Ton even bellen. En Mel.”

Even later had ik Ton aan de telefoon. “Ben al jij thuis, Ton? “Nee, wij zitten nog in Amersfoort. Hoezo?” “Waarschijnlijk ligt er een brief van een advocatenkantoor in je brievenbus. Voorstel tot schikking voor smartegeld omdat wij in Wageningen twee studentjes tegen de tegels hebben laten klappen.” Het was even stil. “Wááát? Zijn die lui geschift of zo?” “Nou, dat vraag ik me ook af. Ik heb hier een afschrift van het proces-verbaal; daar is geen woord Frans bij.” “Ja, die heb ik ook… Weet je, Kees: het zou me niks verwonderen als Claar en Mel ook zo’n brief thuis vinden. Zij hebben die andere twee huftertjes natuurlijk ook toegetakeld.”

Ik gromde. “Als dát het geval is, Ton ben ik in staat om mevrouw Mr. Zomers weer eens met een bezoekje te vereren.” Het was even stil. “Hoezo ‘wéér’, Kees?” Ik vertelde in het kort de geschiedenis van Zomers in ...

... Gorinchem. “Aha… Ik ga eens bij Claar en Mel informeren of zij wat meer van de achtergronden van onze ‘slachtoffers’ weten. Ik bel je terug!” Hij hing op. Joline keek me aan. “En nu?” “En nu drinken we lekker een bak koffie, schatje. Denk je nou écht dat ik hier zenuwachtig van word? Dit is pure bluf. En Zomers wordt toch wel betaald; die zit er niet zo mee dat dit een kansloze missie is. Een briefje tikken, haar handtekening eronder en hup: mevrouw is weer 200 euro rijker. Zo werkt dat. Ik denk dat een van die knulletjes een steenrijke pa heeft ‘die dat wel even zal regelen’. Jammer voor hem. Wil je ook koffie?”

Joline schudde haar hoofd. “Nee, geef mij maar thee. Vanmorgen genoeg koffie gehad. Maar voordat je daarmee begint wil ik eerst een knuffel.” Ze wachtte niet op antwoord maar trok zich tegen me aan en zoende me, haar armen om mijn nek en haar heupen tegen mij aan. “Zo. Die had je nog tegoed. Omdat je me veilig thuis hebt gebracht, door de sneeuw.” Ik keek in twee lachende ogen. “Niet bang voor Zoomers?” vroeg ik. Joline haalde haar neus op. “Pfff… Die trut? Is niet eens in staat om papieren in haar eigen bureau te vinden. En dat noemt zich advocaat…”

Ik grinnikte. “Jij had die papieren ook wel héél goed verstopt, juffrouw Boogers. Om daarna je tijd te verprutsen met, en liefdesbriefjes te sturen aan die hondsbrutale jongeman van die technische firma…” “Liefdesbriefjes hoef ik niet te sturen hoor. Als ik die hondbrutale jongeman van die technische firma wil laten ...