Mini - 126 - Sex Verhalen

Mini - 126

Ma zei zachtjes: “Ga haar maar even helpen, André”, en hij stond op. Toen ze even later terugkwamen zei

Marion

: “Ik wil jullie iets vertellen, zodat je begrijpen waarom ik zo reageerde. Theo, de directeur van DT, is een oom van me. Theo kent mij vanaf dat ik geboren ben. Tot ik een jaar of vijftien was, was hij m’n liefste oom. Altijd vrolijk en aardig tegen me. Maar toen ik vijftien was, begon ik langzaam maar zeker een arrogant krengetje te worden…” Beknopt, maar zonder iets weg te laten beschreef Marion hoe ze laatste jaren van haar leven had geleefd, inclusief haar aanvaringen met

Joline

,

Angelique

, mij en Fred. En haar poging om mij om haar vingertje te winden om te besluiten met de HUET-training. “Zo. Nu weten jullie wie hier zit.”

André pakte haar hand en Joline zei zachtjes: “Marion… Theo had je dat kettinkje niet gegeven als hij niet donders goed wist wie je nú bent. Hou dat in je achterhoofd.” Tony zei: “Ik vind het bijzonder moedig om dit verhaal hier te vertellen, Marion. Aan mensen die je nét een paar uur uur kent…” Marion keek Tony aan. “Jullie zijn familie van Joline en Kees. Dat zegt mij voldoende.”

“Dank je wel. Da’s een heel groot compliment, dame.” Ik keek haar aan. Ma keek op haar horloge. “Maar jongelui… Jullie moeten nog richting het zuiden. Het is nu bijna elf uur; wees verstandig en ga die kant uit.” André knikte. “Goed dat ik m’n spullen nog niet heb uitgepakt. Ik kan m’n weekendtas zó bij Marion in de auto zetten.” “Hoho ...

... meneer Krips”, zei Joline, “plus nog wat andere zaken. Ik hoop dat ’t allemaal in Marion haar Panda past.” Rob zei: “Dan bouw je er toch nog een stukkie aan? Lego en techneuten genoeg…” Tien minuten later namen ze afscheid, nadat Marion haar vader had gebeld dat ze er aan kwamen.

André omhelsde Ma en Joline. “Dank jullie wel, maffe hulpsinterklazen. Dit was een prachtige surprise.” Hij gaf mij een hand. “Kees… Dank je wel dat je me hierheen gehaald hebt.” “Zorg maar dat je veilig, samen met je liefje, in Werkendam aankomt, makker. Dan mag je dáár een borrel drinken.” Marion kreeg een hartelijke omhelzing van Ma. “Als je eens in de buurt bent… Gewoon aanbellen!” Ook Joline en ik kregen een hug. “Nou, hopla dame. Start die Panda en rijden met dat ding!” Ze reden weg en wij gingen weer naar binnen.

“Héhé, wat een emotie op Sinterklaasavond. Nu ben ik wel toe aan een borrel.” Ton ging zitten en keek verwachtingsvol naar Clara. Die keek rustig terug en ging ook zitten. “Ja, én?” Hij trok een wenkbrauw op. “Jij stond net, liefje. Dan had je die borrel toch wel kunnen inschenken?”

Clara snoof. “Jij stond net ook, vriendje. Had je net zo goed zelf kunnen doen en meteen een wijntje in kunnen schenken voor je liefje.” “Wie van jullie het gaat doen maakt me niet uit,maar ook ik lust nog wel een neut…” Rob keek verwachtingsvol van de een naar de ander. “En anders ik wel.” Ik deed ook een pesterige duit in het zakje. Clara stond zuchtend op en trok Ton overeind. “Kom luitenant. ...