Mini - 126 - Sex Verhalen

Mini - 126

... wel een prestatie genoemd mag worden op dit onchristelijke uur.”

Ik grinnikte. “Dat kun je wel stellen. Hij praatte zelfs voordat hij z’n koffie op had. En er kwam nog redelijk begrijpbare taal uit ook.” Mel vroeg: “Hebben jullie al tekenen van leven vernomen van Claar en Ton?” Tony giebelde. “Is de slaapkamer van Claar naast de logeerkamer?” Ma knikte. “Dan hebben wij, Rob en ik, behoorlijk wat tekenen van leven vernomen. En die eindigden een kwartiertje geleden nogal abrupt met een gilletje van Claar. Daarna werd het stil, maar toen ik net op de gang stond hoorde ik Ton zeggen: “Kom, eruit liefje. Dus ze zullen zo wel beneden komen.” Wij moesten lachen en Rob Jr zei: “En wij ons maar inhouden…” “Hier nog een paar, makker”, vulde ik hem aan. “Nou, als jullie de koffie klaar hebben… Schenk maar eens een bakje in, dan wachten we met ontbijten nog even tot die twee tortelduifjes beneden zijn. Pa en Rob Sr zijn bijna klaar, hun koffie kun je al inschenken.” En dat klopte; even later kwamen die twee beneden.

En vijf minuten later Clara en Ton. “Je ziet er een beetje verhit uit, Ton…” Tony’s stem klonk spottend. “Je hebt toch geen koorts, hoop ik?” Clara werd een beetje rood. “Nou Ma, nu je het er over hebt… Ik werd vanochtend nogal verhit wakker.” “Dan kun je beter een koude douche nemen, makker, in plaats van met je liefje liggen rollebollen”. Ik moest lachen. “Heeft Claar je niet verteld dat de muren boven niet zo solide zijn als beneden?” Ook Ton begon te blozen. “Ach, ...

... krijgen jullie allemaal de hik. Wij hadden elkaar de hele week niet gezien. Dan moet je toch even laten merken dat je nog steeds van elkaar houdt?” “Jawel, dat begrijpen wij best hoor, aanstaande zwager. Maar om dat nou zó luidruchtig te doen dat zelfs de buren mee kunnen genieten…” Melissa had een gemeen trekje op haar gezicht. “Jij bent gewoon jaloers, trut!” Clara gaf Mel een duw, maar moest lachen. Ma greep in. “Jongens… en meiden: als jullie lekker willen rollebollen, zoals Kees dat noemt: prima. Jullie zijn grote jongens en meiden en bovendien zijn we hartstikke blij met jullie. En een dikke knuffel op de bank is prima, daar zitten wij echt niet mee. Maar sommige dingen moet je écht wat geruislozer doen. De muren boven zijn inderdaad niet zo dik. Afgesproken?”

Ton knikte, nog steeds blozend. “Ik hoop dat jullie er van genoten hebben”, besloot Ma gedecideerd. “En nu eten.” “Zullen jullie wel nodig hebben…” giechelde Melissa. “Mel: genoeg.” Ma keek haar kort aan en Mel bond in. De bestraffende blik van Ma werkte nog steeds! Na het ontbijt ruimden we de ontbijtboel op. Het was ondertussen bijna elf uur. “Ma, Joline en ik gaan na de koffie richting Veldhoven. We willen het rustig aan doen; bezuiden de Merwede ligt een dikker pak sneeuw.” “Da’s goed. Voorzichtigheid is de moeder van de olifant die door de porceleinkast rent.” Een uur later namen we afscheid met grappen en knuffels. Tony trok me even apart. “Kees, ik vond het hartstikke goed dat jij André mee hebt genomen…” ...