Mini - 167 - Sex Verhalen

Mini - 167

... leuke kerstfeest op deze manier om zeep wordt geholpen.”

Joline draaide zich om en zei nogal scherp: “Hoezo om zeep wordt geholpen, Mel? Wat is dat voor onzin? Ik heb gisteren en eergisteren genóten. Ja, die kerels van ons moeten nu dingen doen. Zijn misschien een paar dagen weg. Nou én? Er zijn lui die máánden van huis zijn. Die voormalig machinekamerbaas van jou bijvoorbeeld had nu op zee gezworven als hij niet naar DT was overgestapt. Ex-collega’s van Kees en Ton: vieren kerst ergens in een of ander geitenland waar ze een behoorlijk risico lopen om voor hun klep geschoten te worden, weet je nog? Stop met dat zelfbeklag, Mel!”

Joline klonk bloedserieus en keek Mel aan. Die werd langzaam rood. “Sorry… Soms ben ik een egoïstische trut…” “Nou, laat dat dan nú los; neem zo meteen op een leuke manier afscheid van Mr Koffieboon hier. Daarna kom je bij mij in bed en vallen wij als zussen in elkaars armen in slaap.”

Mel liep naar Joline toe. “Je bent een schat, Jo.” Ze omhelsden elkaar even. “Kom, troela’s; we gaan er van door. Jullie gaan zo meteen lekker weer slapen. We houden jullie op de hoogte.”

Ik knuffelde Joline en fluisterde: “Lief van je, meisje.” Toen omhelsde ik Tony. “Voorzichtig aan, Kees.” “Ik doe m’n best, lieverd.” Als laatste knuffelde ik Mel. “Hé zussie… Ik zal op je vriendje passen hoor…” Ze lachte lief. “En ik op jouw meissie, Kees.” “Mooi. Samen houden we die lui van Boogers wel in de gaten. Rob, heb je alles? Mooi. Lui we gaan. Jullie horen wel ...

... wanneer we terugkomen. Expect us when you see us.”

Bengel kreeg nog een aai en wij een lik, toen deden we deur achter ons dicht.

In de auto was het de eerstkomende kilometers stil. “Kun jij Marion nog even bellen dat ze kan gaan slapen, Rob?” Hij pate zijn telefoon. “Marion? Goedemorgen, Rob hier. Wij zijn onderweg naar Neddrill 24. Kees, Henry en ik. Gaan de brand blussen. Je mag van Kees weer gaan slapen.” Een lachje klonk. “Hoi Rob. Wat is Kees plotseling soepel geworden…” Rob bromde: “Nou voor mij niet! Maar we laten je met rust; lekker plat gaan!” “Oké Rob, dank je wel. Sterkte, jullie drieën!” Ik riep: “Merci! Lekker weer slapen!” en Rob verbrak de verbinding.

Even later keek hij me aan. “Hé, Kees, wat is ons plan?” Ik dacht even na. “Als ik het goed begreep hebben ze een vermogensprobleem. Zodra de boorkop écht kracht moet zetten en boven een bepaald vermogen uitkomt, klapt de veiligheid er uit. En dat zou niet moeten mogen, want onze berekeningen gaan uit van een relatief harde bodem, zoals die te vinden is voor de kust van Noorwegen. De Neddrill 24 staat zo’n 30 mijl ten westen van Katwijk; als je daar over de zeebodem zou lopen zou je verzuipen in drijfzand. Blubber, zand, blubber. Daaronder: keileem. Wordt zacht als je het met water onder druk zet. Niks hards in de bodem daar, of het zou een verdwaalde steen moeten zijn. Maar dat kan ik me nauwelijks voorstellen. En zeker niet op 500 meter diepte. Nee, er is iets loos met de installatie, dat kan niet anders. ...