Mini - 167 - Sex Verhalen

Mini - 167

Ergens hoorde ik een irritante zoemtoon die steeds harder werd. Barst… mijn telefoon! Uit gewoonte voelde ik naast me richting nachtkastje, maar ik tastte in de lucht. Oh ja, ik lag op

Joline

’s bed in Malden. Telefoon in m’n broekzak. Wat moeizaam stond ik op, liep naar de stoel waar mijn broek overheen hing en griste mijn telefoon uit de zak. Natuurlijk stopte het ding op dat moment met zoemen. In het rijtje recente bellers stond ‘

Marion

” bovenaan. Eén minuut geleden. Marion?? Wat had die nou om… 04:45? Oh wacht even… Marion zou alle telefoontjes voor DT opvangen.

Ik belde haar terug en kreeg een wakker: “Hoi Kees, met Marion!” te horen. Ik liep de badkamer in, om Joline niet wakker te maken. “Hallo Marion. Ligt André zó erg te snurken dat je je beklag wil doen?” “Nee, die slaapt thuis. Heb ik geen last van. Kees, ik kreeg net een telefoontje van de platformmanager van Neddrill 24. Ze hebben een grote storing aan boord, in een van onze systemen. Dat is een van jullie projecten; volgens mij heeft Henry er aan gewerkt. Het is daar behoorlijk paniek aan boord; de productie ligt stil en dat kost ze handenvol geld. Ze willen dat er zo snel mogelijk ondersteuning komt. Dus…” Ik dacht even na. “Ze willen dat er mensen van DT komen kijken, Marion?” “Uhuh… en het probleem oplossen natuurlijk.”

"Oké, geef mij het nummer van die platformmanager maar. En bel daarna Henry met een KVPOG.” “Een wát??” “Sorry… dienstterm. Vertel hem maar dat hij zich gereed maakt om ...

... met me mee te gaan. Als het niet hoeft, hoort hij dat van mij.” “Oké…” Ze gaf me het nummer van de platformmanager. “Dank je wel! Hoe laat belde hij? “Nog geen 6 minuten geleden. Ehhh… Moet ik Rob nog bellen, Kees?” “Nee hoor. Die maak ik zelf wel wakker. Ligt op nog geen vijf meter afstand van me te slapen. In de armen van een van mijn zussen.”

Marion giebelde. “Ik heb nú al medelijden…” “Evalueer dat in het nieuwe jaar maar met ‘m.” Ik voelde twee warme handen om heen me glijden en gaf Joline een luchtkusje. Toen, tegen Marion: “Jij hebt je zaken goed voor elkaar, dame. Ze zullen aangenaam verrast zijn dat we zo snel reageren. Blijf nog maar even wakker; misschien heb ik je nog nodig, anders bel ik wel dat je kan gaan slapen.” “Oké… Ik zal wel even koffie maken.” “Is goed! Ik bel je!” Ik verbrak de verbinding.

“Wie ga jij bellen, Kees? Zo midden in de nacht?” “De platformmanager van Neddrill 24. Een boorplatform voor de kust. Problemen aan boord met onze installatie. Eén moment geduld alsjeblieft.” Ik toetste het nummer in wat Marion me gegeven had en hoorde even later behoorlijk wat lawaai en toen:

“Hessel Daniels speaking…”

Hé, die kende ik. Was een keertje in Gorinchem geweest om wat wijzigingen mee door te spreken. “Hoi Hessel, met Kees Jonkman van Developing Technics. Jij hebt problemen?” Er klonk een grom van de andere kant. “Nou en of. We zitten op 500 meter diepte te boren en de boor loopt vast. Te weinig power in het systeem. Als we verder willen boren ...