De Gezusters Santegoed - 15 - Sex Verhalen

De Gezusters Santegoed - 15

... ring om haar vinger. Dan vraagt ze me: ‘Hoeveel moest je betalen voor de ring?’

‘Niets. Je moeder wilde niet, dat ik ervoor zou betalen. Als ik je zou vragen, dan was haar dat waard. En eerlijk gezegd kon ik dat niet erg vinden, omdat je wagen me al een hele hoop had gekost. En voor mij maakt het niet veel uit, of ik het nu moet doen, of een paar maanden later. Voor mijn gevoel zou dat hetzelfde zijn.’

‘Dan moet ik morgen mam maar eens heel hartelijk bedanken!’

Dan kijkt ze me nog eens aan. ‘Je kunt je nu nog eens bedenken, John.’

‘Geen haar op mijn hoofd, die daar aan denkt, Chantal!’

Dan slaakt Chantal een gilletje, en danst en springt van blijdschap.

‘Yes! Dan word ik straks toch nog eens Chantal Vliegers!’

‘Begin dan maar vast te oefenen met een nieuwe handtekening!’

Chantal kijkt me lachend aan. ‘En wie zegt, dat ik dat niet al stiekem gedaan heb?’

Nu is het mijn beurt om haar geschokt aan te kijken.

‘Meen je dat nu?’

‘Ja, natuurlijk! Dat heb ik altijd wel gedaan. Steeds als ik een vriendje had, op wie ik verliefd werd, dan probeerde ik altijd een nieuwe handtekening uit. Gewoon om te kijken hoe dat stond. Maar ik voelde me wel heel gelukkig, toen ik mijn nieuwe handtekening ging uitproberen.’

‘O? Dan wil ik wel eens zien, hoe die eruit ziet.’

We lopen dan naar binnen, en gaan naar onze kamer. Op een stuk papier zet Chantal haar nieuwe handtekening. Het is onmiskenbaar haar handschrift, maar dan met mijn achternaam. Het ...

... maakt me trots, dat Chantal zich al kenbaar wil maken met mijn achternaam.

‘Dat is een best mooie handtekening. En over een tijd mag je die ook daadwerkelijk gebruiken.’

‘Ik denk, dat ik hem toch al wat eerder ga gebruiken. Want in principe zijn we nu met elkaar verloofd, of niet dan? Maar ik heb voor jou ook nog iets. Dat had ik je later willen geven, maar dat heeft nu geen zin meer.’

Ik kijk verbaasd. Ze loopt even naar haar koffer met kleren, en daar haalt ze iets uit. Ik zie al meteen, wat ze voor me heeft en ik moet dan hard lachen.

‘Dat meen je niet, Chantal. Je wil me toch niet zeggen, dat je moeder ook bij jou heeft geprobeerd om ons tot een huwelijk te pushen?’

Chantal lacht. ‘Ja, wat kan ze soms ook een kreng zijn. Maar in dit geval wil ik haar best vergeven. Dus ze heeft voor jou ook een ring gemaakt.’

We moeten nu allebei lachen. ‘Dus ik was je net voor?’

‘Nou ja, ik wilde je wel vragen, maar pas als we weer thuis waren. Dus je had toch nog geruime tijd gehad om me te vragen. Mam mag zich dan wel opdringen, maar ook ik wilde mijn moment zelf kiezen.’

We kunnen er goed om lachen. Chantal doet dan de ring om mijn vinger. En ook die past goed.

‘Hoe wist je de maat van mijn vinger?’

‘Ja, dat was even lastig. Maar je hebt wel een ring in je kastje liggen. Je hebt die zelden om, maar ik weet wel, dat hij je past. Dus heb ik daar de maat van genomen.’

‘Nou, deze ga ik dus wel vaak dragen, Chantal. Wat heeft je moeder je laten ...