Mini - 78 - Sex Verhalen

Mini - 78

... klootzakken… Ik weet wat jullie een paar weken geleden gedaan hebben bij heuvel 1786. Ik heb het gevechtsverslag gelezen. En daar heb ik heel veel bewondering voor. Als jullie dat niet hadden gedaan, had ik jullie gisteren hoogstpersoonlijk een trap voor je reet gegeven. Nu kan ik alleen maar zeggen: ik ben blij dat we kerels als jullie hier hebben. Is er iets waarmee ik jullie kan matsen?”

En Fred knikte. ‘Generaal, zorg alsjeblieft dat wij verschoond blijven van party’s zoals gisteren. Ik zit hier om m’n werk te doen, niet om achtergrondvulling te zijn op de stoere foto’s van onze dames en heren politici.’ Daarna zijn we nooit meer gevraagd.”

Ondanks alles moest ik breed grijnzen en Joline giechelde zachtjes mee. “Ik zie het voor me… Fred en jij tegenover zo’n vrouwelijk Tweede Kamerlid… Het arme mens zal niet geweten hebben wat haar overkwam.” Ik grinnikte. “En het verhaal is nog niet afgelopen… Een half jaar na terugkomst moesten wij opdraven voor de ‘medal-parade’. Dan wordt aan de uitgezonden militairen de herinneringsmedaille uitgereikt. Ik was al uit dienst, dus stond in burger. Fred naast me in z’n nette uniform. Die medailles worden altijd uitgereikt door een aantal politici en hoge militairen. Wij hoopten erop dat de Bevelhebber ze aan ons uit zou reiken, maar helaas… Dezelfde mevrouw reikte ze aan onze compagnie uit. Fred en ik zien haar beginnen bij de rechtervoorman, kijken elkaar aan en schieten in de lach. Toen ze Fred aankwam zei ze: “Van harte ...

... gefeliciteerd met deze onderscheiding, korporaal.” Toen keek ze hem pas écht aan en schrok ze. En Fred zei heel droog: “Verdorie mevrouw… Elke keer als ik u tegenkom moet ik me douchen, scheren en een schoon pak aan. En ook hier is de koffie wel te drinken…” Ze werd knalrood en schoof op naar mij en ik zei: “Gelukkig hoefden we dit keer het wapenonderhoud niet uit te stellen om u te ontmoeten…” Ze wist niet hoe snel ze die medaille op moest spelden en door te gaan naar de volgende in de rij… Die had ’s avonds thuis wat te vertellen, denk ik.”

Joline gaf me een por tegen mijn schouder. “Jullie blijven een apart stel met z’n tweeën. De dames van Backoffice, inclusief Marion, liggen regelmatig te gieren van het lachen als Fred binnen is… En ik ook. Wát een kerel…” Ze pakte de wijnfles op. “Jij nog een glas? Er zitten denk ik nog nét twee glazen in. En morgen zal hij niet te drinken zijn.” Met een bijna vol glas in haar hand keek ze me aan. “Kees Jonkman, dank je wel voor je openheid. Ik begrijp dat het soms moeilijk is om over Afghanistan te praten, maar je moet het doen. Ik wil weten wat je hebt meegemaakt, en dat wil ik van jou horen. Inclusief al je gevoelens en emoties.”

Ik knikte. “Verwacht niet dat ik telkens als je ernaar vraagt meteen op m’n praatstoel zit Joline. Er zijn momenten waar ik liever helemaal niet over wil praten. En ja, ik weet dat het moet en zo, maar soms lukt dat gewoon niet. Bij voorbaat: sorry.” Ze knikte begrijpend. “Snap ik. En nu gaan we naar bed. Zou ...