Mini - 78 - Sex Verhalen

Mini - 78

... het Noord-westen. Na een uur kwamen ze terug en ik zag ze landen. Hun rockedpods leeg.

Meteen daarna werd onze pelotonscommandant naar de commandopost geroepen. Hij gaf de groepscommandanten een waarschuwingsbevel: ‘klaarmaken voor actie’. We maakten onze uitrusting in orde, keken onze wapens na, checkten de verbindingen, kortom alles wat militairen doen voordat ze in actie komen. Als plaatsvervangend groepscommandant checkte ik alle uitrusting en wapens, zodat mijn sergeant dat niet hoefde te doen.

Op een gegeven moment, ’s avonds rond een uur of zeven kregen de groepscommandanten hun bevelen. Een uur later hoorden wij tijdens de bevelsuitgifte van Sergeant Dekker, onze groepscommandant, wat er zou gaan gebeuren. Twee pelotons van een andere compagine waren in een vuurgevecht met Taliban terechtgekomen. Véél Taliban. Onze jongens zaten op een heuvel met de naam 1786, zo’n 10 kilometer ten noordwesten van onze compound. Ze hadden de aanval van de Taliban afgeslagen, ten koste van twee gewonden.

Wij moesten ze versterken, samen met het 1e en 3e peloton van onze compagnie. De verwachting was dat de Talibs ’s nachts terug zouden komen om nogmaals te proberen ze onder de voet te lopen. Normaal zouden we worden ingevlogen met de zware transporthelikopter Chinook, maar de hoge heren zagen een mogelijkheid de Taliban een loer te draaien; we wisten bij benadering waar hun basis was, we wisten wat hun aanvalsdoel zou zijn, dus waarom niet proberen hen te ...

... onderscheppen?

Dus kregen we opdracht om na zonsondergang in absolute stilte het kamp te verlaten en tussen de veronderstelde Talibanbasis en heuvel 1786 een hinderlaag te leggen. Twee pelotons naast elkaar, één peloton als reserve. ’s Avonds om tien uur gingen we de poort uit.

‘Nacht’ is in Afghanistan ook daadwerkelijk nacht. Je ziet hooguit 20 meter. Tenminste: als de maan niet schijnt. Dus een verplaatsing van een complete compagnie duurt best wel lang. En een mars van acht kilometer lijkt niet veel, maar met 35 kilo op je rug, een wapen in je armen, in het pikkedonker én met een hoogteverschil van zo’n 500 meter… Dat is behoorlijk afzien. Enfin, we konden via de zijkant het kamp verlaten zonder dat er een haan kraaide. Letterlijk. Voor een stelletje groentjes was dat op zich al niet verkeerd. In Tarin Kowt zaten behoorlijk wat lui die op z’n minst de Talibs goed gezind waren; door de stad vertrekken was dus geen optie: we moesten een redelijk eind omlopen.

Rond een uur of drie waren we op de plaats van bestemming: een richel op zo’n 10 meter boven een bekende route van Taliban: een route die langs heuvel 1786 voerde. Het eerste peloton liep voor ons; die hadden opdracht om de Talibs door te laten en aan ons te melden dat ze eraan kwamen. Wij, het tweede peloton, zou ze dan te grazen nemen. Het eerste zou de lui die wilden vluchten dan de pas afsnijden. Het derde peloton zou ingrijpen waar nodig. Op papier best wel een aardig plan.

Om half vier was iedereen in positie en iedereen ...