Mini - 78 - Sex Verhalen

Mini - 78

... met nachtzichtapparatuur speurde de vallei voor ons af, ik ook. Zoals te doen gebruikelijk had ik een van de geweerschutters, Tim, als rugdekking weggelegd. In feite zonder er diep over na te denken: dat dééd je gewoon. Zat erin geramd. Hij zat op een smalle richel, vijf meter boven en dertig meter achter ons. Toen ik die richel zag, hadden er bij mij alarmbellen moeten gaan rinkelen, maar ik zag alleen maar een richeltje. Nauwelijks genoeg ruimte voor een berggeit, laat staan voor mensen. Enfin, we hadden ons geïnstalleerd en wachtten op een melding van het eerste peloton. En die kwam niet. We zaten er een uur, en er gebeurde nóg steeds niets. En rond zes uur zou het licht worden; dan zou de Taliban sowieso niet meer komen. En plotseling, uit het niets, een duidelijk Amsterdamse vloek, met meteen erna een lang salvo uit een Colt, lichamen die omlaag vielen, salvo’s uit Kalashnikovs… en dat allemaal achter ons! De Talibs gebruikten dat richeltje, wat te smal leek voor een berggeit, dus als opmarsroute! Ze waren het hele eerste peloton al gepasseerd en alleen omdat ik een van mijn kerels op dat richeltje had gezet, waren ze ontdekt. Er ontstond een vuurgevecht en wij waren in het nadeel: we hadden nauwelijks dekking.

De Talibs gooiden met handgranaten en een van de eerste gewonden was mijn groepscommandant. Ik zag hem neergaan. Ik brulde zo hard ik kon: “Alfa groep, vuren op zes uur!” De club draaide zich om en begon te schieten. Het groepslid wat voor rugdekking had ...

... gezorgd was naar beneden gekomen: half vallend, half glijdend. Tijdens zijn val vuurde hij de rest van zijn magazijn op de richel leeg. Fred draaide zijn mitrailleur om en staand, met het ding op zijn arm begon hij lange salvo’s op de richel af te vuren. Om de 5 schoten zat er een lichtspoorpatroon in zijn munitie, dus iedereen kon zien waarop hij schoot. De richel boven ons was snel leeg: de Talibs die daar hadden gelopen, lagen nu aan onze voeten: dood of gewond. Maar verderop, richting het eerste peloton zaten er nog genoeg.

Ik veegde de groep bijeen en samen met de Bravogroep bezemden we de richel van benedenaf schoon: de Talibs konden geen kant uit. Wat eerst voordeel voor hen was, was nu dodelijk nadeel: ze konden elkaar niet voorbij, ze hadden nul dekking en ze konden alleen maar schieten in de hoop dat ze vuuroverwicht zouden krijgen. Dat had kunnen lukken, als iedereen van hen een automatisch wapen had gehad. En dat hadden ze niet. Hooguit 1/3. De rest was bewapend met een allegaartje, variërend van Lee Enfield geweren uit de eerste wereldoorlog tot en met schrootbuksen uit het jaar kruik. Hun enige mitrailleurschutter was bij ons eerste salvo al uitgeschakeld; hij liep als tweede over de richel.

Na vijf minuten was het voorbij; 21 dooie Talibs, 12 gewonden en 2 gevangenen. Bij ons: mijn groepscommandant met een aantal granaatsplinters in z’n benen, 2 man met schotwonden en Tim met een beurse reet van het glijden over de rotsen. Alle vier uit mijn groep. Twee uur na ...