Mini - 78 - Sex Verhalen

Mini - 78

... de actie, toen het licht geworden was, werden onze gewonden én de gewonde Talibs opgehaald door een heli en naar het veldhospitaal gevlogen. Sergeant Dekker moest de operatiekamer in en vlak voor hij onder narcose ging, zei hij tegen de bataljonscommandant: “Haal die strepen van mijn gevechtspak en doe ze bij Jonkman op z’n schouders. Hij verdient ze." De drie gewonden moesten geopereerd worden. Mijn sergeant werd een paar dagen later teruggevlogen naar Nederland voor verdere chirurgie: hij zou de metaaldetector niet onopgemerkt kunnen passeren met al dat schroot in z'n benen. De twee andere groepsleden deden een maand later weer dienst.

Toen het licht geworden was gingen we door naar het peloton op heuvel 1786. Die hadden ons vuurgevecht gehoord en maakten zich natuurlijk ook zorgen. We versterkten hun positie en dat werd een permanente observatiepost. Daar zaten we een week, toen werden we afgelost. Geen Talib gezien in die week, die hadden zware klappen gehad. En na een week liepen we TK binnen. De Bravo-compagnie had laten zien wie de dienst uitmaakte, de Alfagroep van het tweede peloton in het bijzonder. De overste liet nagaan wat er exact was gebeurd en twee dagen na terugkomst van heuvel 1786 werd ik bevorderd tot sergeant. Met inderdaad de strepen van sergeant Dekker…En Fred werd tot korporaal bevorderd, en kreeg mijn strepen. ”

Ik schudde mijn hoofd, schonk onze glazen nog een keer vol en nam een grote slok. “Sorry Joline… Ik heb de hele film voor de ...

... zoveelste keer in m’n kop afgespeeld. Ik hoorde de kreten weer, de lange salvo’s van Fred z’n mitrailleur, ik rook de kruitdamp, hoorde de gewonden gillen en zie wéér lichamen als kegels op de bowlingbaan omlaag tuimelen van die richel… We zijn vier uren bezig geweest om alle gewonde Talibs te fouilleren en vervolgens te verzorgen. De doden moesten we ook fouilleren; geen prettig werk. En toen ze weg waren gehaald, met de Chinook, moesten we verder. We hadden een opdracht uit te voeren. Gelukkig had iemand op de basis goed nagedacht: de Chinook die de doden en gewonden kwam halen, had extra munitie bij zich en een 81mm mortier. Een klerewerk om dat kreng te dragen (en iedereen kreeg een granaat van dat ding bovenop z’n eigen bepakking) maar het gaf ons de eerste paar dagen wel een stukje zekerheid dat we in geval van paniek onze eigen ‘artillerie’ bij ons hadden.”

Joline zat stil tegen me aan, haar arm om me heen. “Is er daarna nog met jullie gepraat over deze actie?” Ik schudde mijn hoofd. “We hebben er onderling over gepraat. Daar is geen zieleknijper aan te pas gekomen. Iedereen uit mijn groep wéét wat er gebeurd is. Heeft daar z’n eigen gevoel bij. Maar allemaal zijn we er trots op. Geen seconde paniek, toepassen van skills and drills, zorgen voor je buddy… Dáár heeft mijn groep het gevechtsinsigne verdiend.” Ik keek voor het eerst weer bewust in de verte. “Niet te vergelijken met datgene wat zich hiér heeft voltrokken. Duizenden doden op één dag. Aan beide zijden. Opgeofferd ...