Mini - 78 - Sex Verhalen

Mini - 78

... voor… Ja, waarvoor? Tien meter, honderd meter terreinwinst? Wat je de volgende dag weer moet opgeven? Zeg het maar. Politici voor wie gesneuvelden slechts een statistisch gegeven zijn. Incompetente generaals, ver achter het front in een veilig en luxe hoofdkwartier. Is er in honderd jaar veel veranderd? In dat opzicht helaas weinig. Voor politici zijn verliescijfers nog steeds slechts een statistisch gegeven. Iets waarmee ze kunnen pronken. De generaals van tegenwoordig zitten weliswaar dichter bij het front, maar dat is omdat het begrip ‘front’ best wel vervaagd is. Zijn ze incompetent? In Afghanistan in ieder geval niet, wisten ze donders goed waar ze mee bezig waren.

De enige lui waar ik een schurfthekel aan had waren de politici die zo nodig een bezoek moesten brengen aan 'onze jongens' in Afghanistan. Steevast moesten een paar lui komen ‘opzitten en pootjes geven’, oftewel de dames en heren volksvertegenwoordigers vertellen hoe geweldig ze het vonden. Ik ben één keer, samen met Fred, voor zo’n sessie gevraagd, daarna nooit meer. Waarschijnlijk omdat wij samen toch wel een beetje bijzondere status hadden binnen de compagnie. Eén zo’n dame, volgens mij van de SP of Groen links, vroeg aan me: “En hoe vinden jullie dat nou, zo’n opbouwmissie? Je bent toch militair, je bent geen welzijnswerker…” Fred keek de betrokken dame recht in de ogen en zei: “Mevrouw, als u vindt dat het doden van meer dan 20 Taliban binnen een minuut een ‘opbouwmissie’ heet, zou ik graag uit uw ...

... mond willen vernemen wat u onder een echte oorlog verstaat…”

Ze raakte helemaal van de leg. En gemeen als ik was, deed ik er nog een schepje bovenop: “Ben u ervan op de hoogte dat door uw bezoek hier minimaal een complete compagnie van z’n werk gehouden wordt? Dat ‘opbouwwerk’, wat zo belangrijk gevonden wordt? U moet beveiligd worden vanaf het moment dat u landt. Elke locatie waar u heen wil gaan, moet van te voren gecheckt worden op IED’s en Taliban. De routes ook. Mijn mitrailleurschutter hier naast me had nu in feite zijn wapen moeten onderhouden, net als ik. Drie uur geleden kwamen we terug van een patrouille door de Green. En nu liggen onze wapens weg te roesten en wij zitten hier pootjes te geven… Nou ja, we konden ons in ieder geval weer eens douchen, scheren en een schoon pak aan, da’s wel eens lekker na drie weken in die zandbak. En de koffie is hier ten minste te zuipen. En er is echte suiker in de koffie, in plaats van De Ruyters vruchtenhagel.” Fred kreeg spontaan een lachstuip, de dame in kwestie maakte dat ze wegkwam en wij kregen later vreselijk onder uit de zak van de bataljonscommandant. Met de toenmalige bevelhebber der strijdkrachten erbij.

Maar diezelfde bevehebber zei, toen hij een dag later op onze Forward Observer Base kwam: “Ah, sergeant Jonkman… Lopen we elkaar wéér tegen het lijf… Waar is die grote mitrailleurschutter van je? Ga hem halen, ik heb nog een appeltje met jullie te schillen…” Toen Fred naast me stond zei de generaal: “Luister, ...