Mini - 78 - Sex Verhalen

Mini - 78

We hadden het ons qua eten makkelijk gemaakt. Vegetarische pasta á la Joline en een ijsje toe.

En we hadden nog een voorraadje etenwaren voor morgen en een fles wijn. “We zijn in Frankrijk, dus geen Bailey’s, jonge jenever of Whiskey, Kees!”

En voor bij de wijn een paar mooie stukjes Brie. Na het eten, met een kop koffie, vertelde ik Joline wat zich hier iets meer dan honderd jaar geleden had afgespeeld. Een heuvelrug in de omgeving van Arras was bezet door Duitse troepen. De Geallieerden vielen aan, maakten terreinwinst, maar omdat die niet snel genoeg kon worden uitgebuit, moesten ze zich weer terugtrekken.

Kortom: stukken land wisselden meerdere keren van ‘eigenaar’ en het aantal doden rond Arras was vrijwel ontelbaar. Het was één grote slachtpartij. “Eén dode is vreselijk. Honderdduizenden doden zijn slechts een abstract getal”, schreef een dichter ooit. En degenen die leefden, leefden in loopgraven. In de modder, omgeven door ratten, luizen en lijken. Met weinig en slecht eten, onder constante dreiging van een beschieting of een onverwachte aanval… Een hel op aarde. Een complete generatie Franse, Engelse en Duitse jongemannen is tussen 1914 en 1918 uitgeroeid. Afgeslacht.”

We keken om ons heen. De camping stond op een kleine heuvel en we keken over de vlakte van Arras. “Goed mogelijk dat op deze plaats, in 1916, ook mensen over dit dal keken. De ene dag Duitsers, de andere dag Fransen, Engelsen of Canadezen, een dag later weer Duitsers… Steek hier een schop ...

... in de grond en de kans is uitermate groot dat je op munitie stuit, uitrustingsstukken of lijken.”

Joline huiverde. “Niet voor te stellen… Het is hier zo mooi…” Ze keek me aan. “Kees… Wat doet dit met jou? Ik bedoel: je gaat hier niet voor niets heen. We zijn op weg naar Normandië, de invasiestranden. Militaire geschiedenis. Daar maak jij óók deel van uit… Kun je mij nu jouw versie van het verhaal vertellen hoe jij sergeant werd?”

Ik keek haar aan. “Wil je dat écht horen?” Ze knikte. “Ik heb Fred z’n versie gehoord. Kort en bondig. Maar dat was genoeg om de rillingen over m’n rug te laten lopen… Ik wil het graag van jou horen.” “As jij dat wil… Het is geen leuk verhaal, schat.”

Ze legde haar hand op die van mij. “Dat weet ik. Maar het is een belangrijk deel van jouw leven. Ik denk dat ik recht heb om het te weten.” Ik zuchtte. “Eerst maar eens die fles wijn opentrekken. Misschien heb ik dan genoeg moed om het je te vertellen.” Ze knikte. “Is prima. Ik heb geduld…”

Twee glazen wijn later begon ik te vertellen. “We waren nét vier dagen in Afghanistan. We hadden de gewenningsoefeningen gedaan: ’s morgens een eind lopen met volle bepakking, elke dag dag een paar kilometer verder. We hadden onze wapens ingeschoten op de schietbaan van Tarin Kowt. Meer schoten er doorheen gejaagd dan in twee maanden Nederland. We waren er klaar voor. Dachten we.

’s Middags op dag vier hoorden we in de verte schoten. Véél schoten. Twee Apache gevechtsheli's stegen op en verdwenen naar ...