Mini - 60 - Sex Verhalen

Mini - 60

... me gewoon bij m’n naam. Da’s al heel wat.” “Nou, zorg dan dat dat zo blijft. Anders heb je weer 110 kilo boos vlees tegenover je staan. Of een charmant uitziende dame met lange blonde haren en blauwe ogen die je in een paar scherpe zinnen compleet de grond in boort… Ik weet niet wat erger is.” Ze keek me niet-begrijpend aan.

“Ja maar… Ik werk toch rechtstreeks onder haar? Meneer van Laar heeft geen verstand van communicatie…” Ik beet haar toe: “Wat betekende ‘ja maar’ ook alweer?” Ze schrok en hield haar mond. “Meneer van Laar heeft is niet voor niets jouw mentor. Hij is niet alleen een hele goeie ICT-er, maar had binnen de Landmacht de rang van sergeant-majoor. Die strepen komen niet op je schouders waaien. Onder andere wordt je volgepompt met didactiek. Misschien wel beter dan op de PABO. In ieder geval meer dan mevrouw Boogers of ik hebben gehad. Iedereen weet hoe hij iemand anders de grond in kan trappen. Maar meneer van Laar weet ook exact hoe hij iemand weer uit de shit kan trekken. En daar is hij nu hard mee bezig. Vertel eens: ben je uit eigen beweging meegegaan of…?”

Ze schudde haar hoofd. “Nee. Hij stond plotseling naast m’n bureau en zei: ‘Alles laten vallen, we gaan lunchen en lopen.’ Ik wilde m’n brood op het bureau eten, maar hij keek me alleen maar aan. En toen ben ik maar opgestaan.” Ik gniffelde. “Ik ken die blik. En nu sta je hier te snotteren. Marion ik geef je één raad: doe wat hij zegt. Ook al lijkt het complete onzin: hij doet niets zonder ...

... plan. Hij wil maar één ding: jou bij het team slepen. En je niet laten afzinken in de shit waar je de laatste maanden in hebt gezeten.”

Ik keek in een paar betraande ogen. “Wat weet u van mijn laatste maanden?” “Wil je de managements-samenvatting? Ruzie op het werk, geen contract-verlenging, ontslagen, vervolgens lamballen, feesten en partijen op kosten van Pa en mannelijke sukkels die je wel een keer tussen de lakens wilde hebben. Gehoord van Theo. En ik ben de enige tegen wie dat verteld heeft. Ga je dat weer willen?”

Ze schudde haar hoofd. “Nou, doe er dan verdomme wat aan. Luister naar Fred en pak jezelf aan. Maak jezelf moe. Fysiek. Doe je iets aan sport?” “Nee. Ik heb hard gelopen, maar sinds dat ik ging studeren niet meer.” “Ga daar weer mee beginnen. Niet meteen jezelf het snot voor de ogen lopen, maar opbouwen. Ik kan je wel een trainingsschema geven als je wilt. Ik ben coach van een hardloopgroepje in Veldhoven. Mensen mét conditie, mensen zonder conditie; iedereen loopt voor zichzelf, maar je doet het samen.”

“Alleen lopen zie ik niet zo zitten… Maar om nou naar Veldhoven te komen…” Ik dacht snel na. Testcase...

“Je zou op dinsdagavond met me mee kunnen rijden naar Veldhoven, daar meetrainen, bij mij eten, in een van mijn logeerkamers kunnen overnachten en woensdagochtend mee terugrijden hier naar toe.”

Ik sprak héél bewust in enkelvoud.

Ze keek me aan. “Kan dat? Dat zou ik wel leuk vinden…” Inwendig moest ik lachen; zij had misschien een wat ander ...