Mini - 60 - Sex Verhalen

Mini - 60

Eenmaal thuis plofte ik op de bank. “Ik denk dat ik nog even onder zeil ga. Even wat emoties verwerken…” Joline knikte. “Zal ik een lekker muziekje opzetten?” Ze liep naar de CD-speler en even later klonk er pianomuziek in de kamer. De tweede Hongaarse Rhapsodie van Franz Liszt, zo te horen gespeeld door Wibi Soerjadi. Ik dacht na over de ogenblikken op het Ereveld. Ondanks dat Ton en ik niet samen in Afghanistan hadden gediend, voelde ik een grote verbondenheid met hem. En dat voelde prima… Langzaam zakte ik weg.

Ik werd wakker doordat Joline zachtjes aan m’n schouder schudde. “Hé slaapkop… Je hebt nu wel lang genoeg liggen snurken. Ik heb ondertussen honger gekregen… ” Langzaam kwam ik overeind en rekte me uit. “Hoe laat is het?”Joline gniffelde. “Bijna zes uur. Etenstijd. Ik kreeg een plastic bak met goulash mee van Ma. Als we dat nu eens in de magnetron zetten, en een paar boterhammen er onder schuiven, dan hebben we een redelijk stevige maaltijd. Misschien wat sla erbij voor de nodige vitamines?” “Hmm… Nóg een keer goulash? Wat vervelend…” Joline wees naar de keuken. “Maak jij de sla nou maar klaar, meneertje slaapkop, dan bekommer ik me wel om het hoofdgerecht.” Even later liepen we elkaar lekker in de weg in de keuken. Joline zette de bordjes op de bar en ik de schaal met sla; een paar minuten daarna zaten we te eten.

“Kees… Vind je het vervelend als ik wat vraag over vanmiddag in Loenen? Wat betekende dat groeten op de begraafplaats nou?” Ik zuchtte diep. ...

... “Precies wat je zegt. Een groet aan een collega die er niet meer is. Op een militaire manier. Een manier om te zeggen ‘Thank you for your service’.

Hij is gesneuveld, net als die anderen. Niet voor ‘het vaderland’ of dergelijke hoogdravende kreten, maar hij is ingezet om de mensen dáár de kans te geven op een beter leven. Zónder klootzakken die vrouwen achterstellen, die de koran op extreme manier interpreteren of naar eigen goeddunken mensen martelen of afslachten. En hij heeft daar de hoogste prijs voor betaald: zijn leven.

Of het politiek allemaal correct is geweest? Ik weet het niet. Niet van Afghanistan, en ook niet van Bosnië. Er zit heel veel internationale politiek achter, en die is niet altijd even fris.

Het enige wat ik als simpel sergeant weet is dat er in Bosnië, in de heuvels op anderhalve kilometer ten oosten van het plaatsje Novi Travnik, in de heuvels daar een huis is waar in grote oranje letters ‘Thank you Holland!’ op geschreven staat.

En in Afghanistan een meisje van een jaar of twaalf mij tijdens een patrouille aanklampte en in gebrekkig Engels tegen me zei: “Thank you I visit school now, soldier.” En dat meisje was zeer moedig, want ook zonder Taliban in de buurt is het not done om een vreemde man, laat staan een vreemde heidense man, aan te spreken.”

“En toch… zowel Ton als jij zijn er trots op wat je daar gedaan hebt.” Ik knikte. “We zijn trots vanwege dat opschrift op die muur in Bosnië. We zijn trots omdat er meisjesscholen draaiden in ...