Kamer 407 - Sex Verhalen

Kamer 407

... was ze weg. Ik keek nog een poosje ongelovig naar de deur, toen begon ik met een bonzend hart de proefwerken van de leerlingen in mijn tas te stoppen…

~

In de gangen van de school was het stil. De meeste leerlingen waren naar huis, en degenen die nog over waren hadden corvee of maakten in stilte hun huiswerk. Ook de docentenkamer was al bijna uitgestorven. De directrice stond nog een praatje te maken met meneer Krube en een jonge docent Duits waarvan ik de naam niet kende, en mevrouw van der Laar stond op haar gebruikelijke plek voor de koffieautomaat. Verder was alleen Rob er nog. Een wat oudere docent Wiskunde en een echte veteraan in het vak. Hij zat in een hoekje bij het raam en wenkte me naar hem toe te komen. Terwijl ik om me heen keek realiseerde ik me pas hoe weinig ik hier eigenlijk kwam. Van de meeste collega’s kende ik de voornaam niet eens! Ik ging op de stoel tegenover Rob zitten, niet wetend of

ik

erover moest beginnen of dat hij het onderwerp zou aansnijden. Gespannen keek ik de kamer rond terwijl ik uit alle macht oogcontact met mijn collega probeerde te vermijden, en ondertussen tikte ik zenuwachtig met mijn vinger op tafel.

“Ontspan je maar Bram”, zei Rob rustig. “Ik snap dat je gespannen bent, dat is iedereen bij de eerste keer. Maar ik zou je aanraden om er vooral zo veel mogelijk van te genieten.”

“M-maar…”, ik begon mijn spraakvermogen langzaam terug te vinden. “Evelien kwam net naar me toe. Je weet wel, Evelien Kruijs? Uit V4a? Ze had ...

... het over vanavond! Hoe wist ze daarvan? Heeft zij hier iets mee te ma-…”

“Rustig Bram”, onderbrak Rob me. “Dit zijn geen zaken om hier te bespreken. Kom, dan lopen we even naar mijn kantoor.” Ik volgde mijn collega door de deur van de docentenkamer en over de gang naar zijn kantoor. Naast de rode deur hing een klein bordje met daarop:

Afdeling bovenbouw VWO:

Mariska Huibergen

Rob van ‘t Zandt

Hij stak de sleutel in het slot en klikte de deur open. Eenmaal binnen haalde Rob een keer diep adem en draaide zich naar me om. “Luister kerel”, zei hij terwijl hij een hand op mijn schouder legde, “ik begrijp dat de eerste keer alles nieuw en spannend is, en uiteraard ben je nog vrij om ervan af te zien. Maar dan moet je dat wel nú zeggen.” Ik staarde een tijdje naar mijn voeten en schudde toen mijn hoofd. “Mooi, dat dacht ik wel.” Hij liep naar zijn bureau en trok ergens een la open. “Heb je het geld meegenomen?” Met trillende hand haalde ik de portemonnee uit mijn broekzak en trok ik er drie briefjes van €50 uit. Ik gaf het geld aan Rob, die het in de la legde en toen weer om de tafel heen naar me toe kwam gelopen. “Hé, het is het allemaal waard kerel”, zei hij terwijl hij me een vriendschappelijk tikje op mijn wang gaf. “Vertrouw me maar, oké?” Hij drukte een kaartje in mijn handen met daarop de rode letters

’VierNulZeven’

en begeleidde me toen weer de kamer uit…

~

In de auto was het stinkend heet. Tot mijn grote spijt had ik het ding de hele dag in de zon ...