-
Kamer 407
Datum: 6-9-2018, Categorieën: Tieners Auteur: Bangalter, Bron: Opwindend
tik… tik… tik… De secondewijzer van de grote klok tikte gestaag vooruit. Af en toe klonk het gekras van een pen op papier of het gekuch van iemand achter in de klas, maar verder zaten de kinderen in doodse stilte en uiterst geconcentreerd hun proefwerk Geschiedenis te maken. De zon stond recht op onze kant van het gebouw en sommige leerlingen hadden rode wangen gekregen van de hitte. Zo moest Linda bijvoorbeeld om de zoveel seconden haar blonde haren uit haar gezicht halen om het zweet van haar voorhoofd te vegen, en hoorde ik David nog luider steunen en kreunen dan anders. “Nog één minuut, tijd om af te ronden”, zei ik rustig met een blik op de klok. Maar vanbinnen voelde ik me allesbehalve rustig. De zenuwen gierden door mijn lijf en ik had de hele dag al om de vijf minuten op de klok gekeken om te zien hoe laat het was. Normaal gesproken liep ik tijdens proefwerken altijd door de klas te surveilleren, maar vandaag was ik na het uitdelen van de papiertjes direct weer achter mijn bureau gaan zitten. Mijn rug was nat geworden van het zweet, mijn zesde kop koffie van vandaag stond lauw te worden op de hoek van mijn bureau, en ik keek zenuwachtig naar de klok in afwachting van de laatste schoolbel. Triiing! “Oké jongens, de tijd is om. Iedereen pennen op tafel.” De doodse stilte ging plotseling over in een stortvloed van schuivende stoelen en fluisterende stemmen. “Niet praten tot buiten het lokaal!”, zei ik streng. Maar mijn woorden misten volume ...
... en overtuiging. Terwijl ik dromerig voor me uit staarde merkte ik dat alle leerlingen één voor één voorbij liepen en hun volgeschreven A4’tjes op mijn bureau legden, waarna hun stemmen langzaam wegstierven. Pas na een paar minuten merkte ik dat er één iemand in het lokaal was achtergebleven. Toen ik opkeek zag ik dat Evelien me opgewekt toelachte. Ze was niet per se één van mijn slechtste leerlingen maar ook zeker niet de beste. Een vrij stil meisje, soms een tikkeltje lui maar desondanks erg vriendelijk. Ze keek me aan vanachter de glazen van haar rode brilletje. Haar bruine krullen vielen losjes over haar schouders en de band van haar tas trok een diagonale streep tussen haar pronte borstjes. “Eh… vragen over het proefwerk beantwoord ik pas als alles is nagekeken”, zei ik toen het een tijdje stil bleef. “Oh nee, daar ben ik niet voor! Ik vroeg me alleen af of u nog wilde komen vanavond.” Ik pijnigde mijn hersenen maar kon bij god niet bedenken waar ze het over had. “Het feestje”, vervolgde Evelien toen ik haar vragend bleef aankijken. “…in 407?” Bij het horen van die laatste woorden sloeg mijn hart een slag over en gingen mijn nekharen recht overeind staan! “Hoe eh… hoezo?”, vroeg ik verbaasd terwijl ik rustig probeerde te blijven. “Ik zag uw naam op de gastenlijst staan”, antwoordde het meisje vrolijk. Ze keek me nog een paar seconden glimlachend aan en liep toen het lokaal uit. “Dus… dan zie ik u vanavond, meneer Oudewater? Tot dan!” En voordat ik kon reageren ...