Kamer 407 - Sex Verhalen

Kamer 407

... zag zitten begon hij breed te grijnzen. “Ha kerel, ik ben blij dat je er bent! Sorry dat we wat later zijn, maar Eefje d’r moeder wilde haar niet zomaar laten gaan. Verjaardag van haar broertje, dat soort onzin…” Hij trok het meisje nog wat strakker tegen zich aan en ik hoorde haar zachtjes giechelen. “Hoi meneer Oudewater”, zei ze verlegen.

Bij het horen van die stem verlamde ik zowat! Ik keek haar geschrokken aan en pas toen ze haar helderblauwe ogen naar me opsloeg herkende ik haar: het was Evelien! Alleen zag ze er plotseling heel… ‘anders’ uit dan vanmiddag. Ze droeg een lange zwarte jas die bijna haar hele lichaam bedekte. Haar bruine krullen had ze opgestoken in een knotje, afgezien van twee lange lokken die sierlijk langs haar gezicht vielen. Ze droeg geen bril meer en haar ogen waren opvallend opgemaakt met donkere oogschaduw en mascara, en twee gouden kraaltjes versierden haar schattige kleine oortjes. Ze was beeldschoon! Zo mooi dat ik haast zou vergeten dat het pas een meisje van zestien was!

“Oké, genoeg getreuzeld”, zei Rob abrupt. “Bram, wacht jij hier nog eventjes, een minuutje of vijf? En vraag dan de sleutel bij de receptie. Je weet waar je moet zijn hè?” En ter verduidelijking hield hij het kaartje nog even omhoog. Vervolgens draaide het tweetal zich om en liep naar de balie. “Een kamer voor twee, alstublieft”, hoorde ik Rob zeggen.

“Het gebruikelijke, meneer?”

“Graag.” Hij kreeg iets wat leek op een zilver pasje, waarna hij me nog snel een ...

... knipoog gaf en toen samen met Evelien doorliep naar de lift. Ik stond aan de grond genageld voor me uit te staren, versteend, verbluft. Natuurlijk wist ik – tot op zekere hoogte – waar ik aan begon vanavond. Maar nu ik hier ook daadwerkelijk was, nu ik

háár

hier had gezien, leek alles zo bizar dat ik het maar nauwelijks kon bevatten! Ik wachtte nog acht minuten en schuifelde toen voorzichtig naar de balie.

“Kamer voor één?”, vroeg de receptioniste vriendelijk. Ik knikte. “Goed dan”, zei ze terwijl ze ook mij een zilver pasje overhandigde. “De lift is die kant op. Fijne avond, meneer Oudewater.” Ik keek haar verbaasd aan. Hoe kende ze mijn naam? De receptioniste zei echter niets meer en keek me alleen nog glimlachend aan, dus ik besloot er verder niet op in te gaan en stopte het pasje in mijn zak.

Met een bonzend hart nam ik de lift naar de vierde verdieping. Ik stapte uit in een lange gang met een rode vloerbedekking, die al net zo slecht was verlicht als de lobby. –Wat was dit toch voor een vreemde plek?- Nadat ik nieuwe moed had verzameld ging ik op zoek naar kamer 407, die ik uiteindelijk vond aan het einde van de gang, een-na-laatste deur rechts. Ik bleef er een poosje voor staan, benieuwd of ik binnen iets of iemand kon horen. Maar het enige wat ik hoorde was een perfecte stilte. Alsof ik het enige levende wezen was in mijn eigen bizarre droom. Na een paar seconden viste ik het pasje uit mijn zak en haalde dat door het gleufje in de deur. Een groen lampje ...