Mini - 112 - Sex Verhalen

Mini - 112

... op de voet gevolgd door Wilma. “Goedemorgen… Goed geslapen?” Fred knikte. “Ik snap nu waarom jij elke morgen zo vrolijk in Gorinchem aankomt, Kees. Man, man, man, wat hebben jullie een heerlijk bedje. Mijn kop raakte het kussen en ik was wég.” Wilma knikte. “Inderdaad. Binnen een minuut lag meneer te snurken. Heerlijk!” Ze gingen aan de bar zitten en ik schonk koffie in.

“Heerlijk? Als Fred snurkte droeg de rest van de compagnie oordoppen…” Ze glimlachte. “Ik heb bij zijn gesnurk andere gedachten, vriend. Als hij snurkt houdt dat in dat hij goed slaapt. En dat was soms niet altijd het geval. Als hij snurkte, kon ik ook lekker in slaap vallen.” Ik knikte. “Tja, zo kun je het ook bekijken…” “Elluk nadeil hep s’n foordeil, Kees.” “Zo, da’s de eerste keer dit in dit huis Cruyffiaanse uitspraken te horen zijn… Goedemorgen allemaal!” Joline kwam fris en fruitig binnen, een spijkerbroek en coltrui aan. Shit… Die had zich natuurlijk aangekleed vanuit de kast in logeerkamer. “En hoe heb jij geslapen, Joline?” Ze glimlachte. “Prima, Wilma. We hebben hier vaker gelegen, hoor.” Ze glimlachte ondeugend. “Maar dan was er van ‘slapen’ geen sprake, moet ik er eerlijkheidshalve aan toevoegen.” Fred grijnsde breed. “Ik weet niet of ik daar beeld bij moet hebben. Mijn lieve en altijd charmante leidinggevende in de handen van zo’n lompe zandhaas…” Tot mijn stomme verbazing zei Joline droog: “Moeten we het even voordoen, Fred? Voor de beeldvorming, zeg maar?” Zijn mond zakte iets open. “Is dit ...

... dezelfde vrouw die op het Backoffice van DT zo strak de scepter zwaait? ‘De blonde feeks van Gorinchem’? Volgens mij bedrogen mijn oren me net.” Joline liep naar me toe en sloeg haar arm om me heen. “Deze lompe zandhaas is wel mijn lompe zandhaas, vriend.” Ze kuste me. “Tenslotte moet ik een beetje aardig zijn tegen mijn chef-kok. Anders maakt hij nooit meer van die lekkere pasteitjes… Kom jongens, ontbijten.”

Tijdens het eten kletsten we ontspannen over van alles en nog wat. De onderwerpen van de avond tevoren kwamen niet ter tafel. Wél wat we de rest van de dag zouden gaan doen. Fred en Wilma wilden in de loop van de dag naar huis gaan. “Wél zo praktisch, Joline. Anders moeten we morgen allerlei trucs uithalen om op het werk te komen. Wij gaan vanmiddag richting Rhenen. Wij hebben wat dingen te bespreken…” Wilma knipoogde en Joline glimlachte vol begrip. “Oh, ik denk dat wij ook nog wel wat zaken moeten evalueren met elkaar. En dat kan dan prima op ons bedje.” Fred grijnsde breed. “Ja, dat is daar uitermate geschikt voor, denk ik.” Ik zuchtte overdreven en Fred vervolgde: “Ja, ik heb ernstig medelijden met je, kerel.” “En ik met jou, maatje… Maar: zullen wij eens een stukkie gaan lopen? Nee, niet hardlopen, maar lekker wandelen op, niet schrikken Fred, de Oirschotse Heide? Dan kunnen de dames aanschouwen op welke plekken wij hebben liggen blauwbekken…” Fred keek me aan. “Wil je me nu wéér een trauma aansmeren, Kees? Verdomme… Al die nachten in de kou in een slaapzak die ...