Mini - 70 - Sex Verhalen

Mini - 70

... zij met een kleine delegatie die kant uitgaan voor technische besprekingen. Ik heb gezegd dat ik alleen ga als jij ermee accoord gaat. 2e of 4e week van November. Dus na onze vakantie.”

Ze dacht nog geen seconde na. “Doen, Kees. Geen betere dan jij. Pak de telefoon en bel ze op.” Ik schudde mijn hoofd. “Nee, dat doe ik lekker niet. Voor morgen 08:00 zou ik zeggen of ik wel of niet mee zou gaan; om 07:55 ga ik bellen. Anders lijkt het alsof ik wel héél happig ben. En… Ik heb nog een andere voorwaarde: dat mijn ouwe stagebegeleider Allard meegaat. Hij is eerstverantwoordelijk ingenieur van dit project. Hij en ik zitten op één lijn. Dit in tegenstelling tot de projectmanager. Als die figuur meegaat en Allard niet, bedank ik voor de eer. Wát een glibber…” Joline lachte liefjes. “Dus jij, meneer Jonkman, teamleider bij DT, een bedrijfje met welgeteld 37 medewerkers, denkt te kunnen bepalen of een van de projectmanagers van de firma Damen, een bedrijf met een aantal honderden medewerkers, wel of niet op zakenreis richting Maleisië gaat… Is dat niet een béétje arrogant?”

Ik fronsde. “Schat, ik bepaal helemaal niks bij Damen. Ik zal alleen zeggen dat dit reisje zonder Allard weinig meerwaarde heeft. En nee, Allard weet van niks, wij hebben niks samen bekokstoofd. En tot troost: Theo heeft exact dezelfde indruk van die projectmanager als ik: een glibber.” Joline keek zuinigjes. “Hmm… Je regelt het maar, meneer Jonkman. Daar blijf ik buiten.” “Dat is je geraden mevrouw. En nu, ...

... mag ik één van jou medewerkers even hartelijk bedanken voor haar werk in het weekend?”

“Dat is toegestaan, meneer. Mits u dat niet doet met hele intieme tongzoenen. Weet u wat? Ik loop wel even mee…ter controle, zeg maar.” Gniffelend opende ze de deur en we liepen naar Marion. “Dame, mag ik u, mede namens de firma Damen, hartelijk danken voor uw werk aan die spreadsheet? Er moest na mijn presentatie meteen een dweilpauze ingelast worden, want het kwijl van de heren, inclusief Theo, liep over de directietafel.” Marion werd rood. “Dank je wel, Kees…” “Ze heeft zich de hele middag zenuwachtig zitten maken of het allemaal wel goed was”, dreunde Fred, “en ik heb er nog eens naar gekeken, maar die sheet werkte feilloos. Prima werk.”

Ze draaide zich om. “Dank u wel, meneer van Laar.” Hij keek haar aan. “Zullen we maar stoppen met dat ‘ge-meneer’, Marion? Jij bent de enige die me zo aanspreekt, en in het begin was dat prima, want je was mijn waardeloze pupil en ik die klootzak van een mentor. Maar ondertussen heb je laten zien dat je wat meer kan dan miepen, piepen, janken, jengelen en je lippen stiften. Mijn voornaam is Fred. Als je me in het vervolg aanspreekt met meneer van Laar, ga ik je weer ‘juffie’ noemen, oké?”

Ik stond schuin tussen hen in en zag haar ogen nat worden. Héél zachtjes zei ze: “Dank u wel, meneer van Laar… sorry: Fred.” Hij viste een pakje papieren zakdoekjes uit een bureaula. “Graag gedaan juffie... ehh Marion. Hier, zakdoekjes. Speciaal voor jou in ...