Mini - 70 - Sex Verhalen

Mini - 70

Toen we in de auto zaten zei Joline vanuit het niets: “Vanavond wil ik sex met jou. Hele hete, stomende sex. Vanavond ben je van mij.” Ik keek haar verbaasd aan. “Vanwaar deze hartewens?” “Omdat ik zeker wil weten dat je bij me blijft…”

Ze keek omlaag, teken dat ze zich ergens voor schaamde of ergens mee zat. Ik hield mijn mond, maar draaide bij de eerste beste gelegenheid van de snelweg af. Even later stonden we op een landweggetje stil. “Joline, zeg eens… Er is iets.”

Ze keek me aan, haar ogen waren rood. “Ik was zó jaloers op jullie toen jullie terugkwamen! Claar, Mel en jij hebben dezelfde passie: muziek! En daar kunnen jullie helemaal in opgaan. Sterker nog: jullie maken zelf mooie muziek! Toen ik je zag spelen op dat filmpje van Mel en toen ze erover vertelde klonk er zo’n trots in haar stem… Ik was stikjaloers! Kees… Jouw zussen zijn stapel op je. Heb je dat niet door?”

Ik keek haar strak aan. “Net als Ton en Rob stapelgek op jou zijn, ben ik stapelgek op mijn zussen. En iedereen die hen iets aan wil doen vind mij tegenover zich. En dat heb ik al een paar keer laten zien, weet je nog? Maar dat geldt net zo goed voor Ton en Rob tegenover jou. Weet je nog wat Ton tegen me zei toen ik hem voor de eerste keer over Holtinge inlichtte? ‘Kees, de eerste die aan mijn zusje komt is zo goed als dood.’ Jouw broers houden net zoveel van jou als ik van m’n zussen.

En ja, wij hebben nu muziek als grootste gemene deler. Eindelijk. We zijn pas een paar jaar geleden ...

... begonnen om samen te spelen. Toen we nog op school zaten noemde ik het vioolspel van de meiden ‘kattengejammer’ en als ik op de bugel speelde noemden zei dat ‘macho getoeter’. Nu spelen we samen. Met Pa en Ma erbij vormen we een leuk amateurclubje. Kunnen we elkaars instrumenten waarderen en ervan genieten. Zijn we héél zuinig op. En zo hebben jullie vast óók dingen die je samen leuk vind om te doen.”

Joline knikte. “Wij hebben vroeger veel samen gedanst, onder leiding van Ma, die was daar een kei in. In de kelder. De laatste jaren steeds minder: Rob zat intern op de zeevaartschool op Terschelling, Ton zat intern op de KMA en ik studeerde in Utrecht. We zagen elkaar niet zoveel meer, alleen in de weekeinden.”

Ik boog me naar haar toe. “Joline Bogers, kijk me aan: ik hou van mijn zussen, ik ben hartstikke stapeldol op die meiden. Maar op een hele andere manier als dat ik van jou hou, wil je dat nooit vergeten?” Ik maakte nu geen grappen, Joline zat best wel in de put: haar ogen waren vochtig. “Ze waren zó trots op je, Kees… dat voelde ik en het deed me gewoon pijn van jaloersheid. En ik voelde me gewoon stom. Stom dat ik niet kon waarderen wat je deed… Dat ik als een luie trut in m’n nest bleef liggen.”

Ze snikte nu. “Jolien: wij, jij en ik, waarderen elkaar om hele andere dingen. De manier waarop we in het leven staan, hoe we met elkaar omgaan, elkaars vakmanschap, hoewel ik weinig van jouw vak snap en jij van het mijne… We hebben vaak aan een half woord genoeg om elkaar te ...