Mini - 163 - Sex Verhalen

Mini - 163

... temperatuur. Bij de kerk aangekomen bleek Greet al binnen te zijn; Hendrik en

Wendy

nog niet. Het was druk in de kerk; diverse mensen liepen rond om zaken te regelen.

Greet mopperde op Hendrik en Wendy. “Verdorie, ze wéten dat ze op tijd moeten zijn. Wij hebben maar twee uurtjes om te oefenen, daarna oefent er een koor voor de dienst morgenochtend. Búrgers…” Ik grinnikte. “Iets met tijd en vijf minuten voor tijd en zo?” Ze knikte, duidelijk geïrriteerd. Tien over twee hoorden we voetstappen op de orgeltrap en kwam het duo boven. “Zo jongelui… Verklaar!” Greet stond met haar handen in haar zij en een boze blik hen op te wachten.

Wendy bloosde. “Ik moest me nog opmaken… Ben ik niet gewend. Mijn schuld!” Greet gromde. “Vróuwen…” Ik proestte het uit. “Hé dame, volgens mij ben jij ook van die bloedgroep!” Ze draaide zich om. “Ja. Maar er zijn vrouwen en … Nou ja, laat maar. Aan de slag, verdorie!” Ik zei: “Wacht even, Greet. Ik ben er achter gekomen dat Joline iets met jou heeft afgesproken. Iets met ‘Amazing Grace’. Hoe gaan we dat in het vat gieten?”

Ze keek me strak aan. “Hoe weet jij dat?” “Joline en ik kunnen moeilijk zaken voor elkaar verborgen houden. Gisteren zag ik al dat ze wat op haar lever had en vanochtend heb ik even doorgevraagd. En nee, ik heb geen fysiek geweld toegepast. Wat ik wél wil is dat we dit stuk nú nog een keer doornemen. Ik wil het perfect spelen.” Ze knikte. “Snap ik. Wendy, Hendrik, gaan jullie nog maar even een bak koffie halen ...

... beneden. Over een kwartier terug. Dit is iets voor Kees en mij samen.”

Ik zag twee vragende blikken. “Vertel ik straks tijdens het avondeten wel. Nu even niet. Té beladen.” Ze verdwenen en Greet keek me aan. “Kún je het?” Ik knikte. “Ja. Sterker nog: ik moét. Pak de muziek, we gaan er iets moois van maken.” Even later, na het stemmen, zette ik bugel aan mijn mond en begon. Zachtjes, langzaam en bewust aarzelend klonk het eerste couplet. Bij het tweede couplet hoorde ik het orgel naast me, ook zachtjes. Het derde couplet ging een toon hoger en ook iets harder. Toen de laatste toon was weggestorven keken we elkaar aan en Greet zei zachtjes: “Niks meer aan doen, Kees. Ik heb je wel eens verweten dat je ‘fantasieloos’ speelt; dat je gewoon stom speelt wat er staat, maar dat verwijt trek ik bij deze in. Prachtig.” Ik knikte. “Dank je wel. Ik hoop dat het straks ook zo klinkt.” “Dat weet ik wel zeker. En nu… nu gaan we beneden een bak koffie halen. Die heb je nodig. En verdorie, ik ook.”

Eenmaal aan de koffie vertelde ik het verhaal van de ramp ceremony in Afghanistan aan Hendrik en Wendy en vervolgens het verhaal hoe ik aan de bugel kwam. Ze waren stil. Greet stond op. “Kom op. We gaan oefenen. Over een half uur staan de gasten hier.” Het oefenen voor de stukken voor de kerstavonddienst ging verder redelijk goed. Wendy zong zachtjes om haar stem te sparen. “Straks mag je voluit gaan, Wendy! Nu nog niet!” Ze gniffelde even. “Goed, tante Greet…” Een doordringende blik was het ...