De Engel Des Doods - 1 - Sex Verhalen

De Engel Des Doods - 1

... de samenleving probeerden te vergeten, bleef Marc maar over werk praten. Hij piekerde continue over details, nam in gedachten bewijsmateriaal door en dwong collega’s tot lange discussies over bewijsmateriaal. En nadat die er genoeg van hadden en met een smoes vroeger naar huis vertrokken, bleef hij alleen zitten peinzen over hoe, waarom, wie, wat en wanneer.

Dossiers nam hij mee naar huis. Ook ‘s avonds boog hij zich over autopsierapporten en foto’s van slachtoffers. Hij boekte goede resultaten. Vorig jaar had zijn oplossingsgraad 80 procent bereikt.

Marc duwde de deur van de briefingruimte open. Bijna alle stoelen waren bezet. Hij maakte zich geen zorgen. Zijn partner was steevast als eerste aanwezig en hield voor hem een plaatsje vrij. Zijn blik gleed over de aanwezigen op zoek naar lange krullende haren die Myriam typeerden. Hij hoefde niet lang te zoeken. Ze had hem zien binnenkomen en wenkte hem.

Toen hij zich op zijn stoel liet zakken, bekeek hij Myriam. Ze zag er moe uit.

“Heeft de baby je wakker gehouden vannacht?”

“Je weet donders goed dat mijn kinderen opgeschoten tieners zijn. Laat die flauwe humor dus maar achterwege.” Meestal kon Myriam de grove humor van Marc wel pruimen. Als ze te weinig geslapen had, kon hij echter beter zijn mond houden.

Hij wist dit, maar trok er zich niets van aan. “Ik had het over je man.”

Op het voorhoofd van Myriam verscheen net tussen haar ogen een diepe frons. Dat was voor Marc het signaal om in te binden. ...

... Hij bewandelde graag de grens van het welvoeglijke, maar ruzie met je partner kon je je in dit beroep niet veroorloven. Voor agenten was dit vaak de enige persoon die ze volledig vertrouwden. Bij Marc was het niet anders.

Hij legde zijn hand op haar been en fluisterde “Sorry.” Myriam trok een wenkbrauw naar boven terwijl ze ostentatief de hand van Marc vastnam en op zijn eigen been legde. Hij keek recht voor zich uit, kuchte even en zei iets duidelijker: “Sorry! Ik… Eh...” Hij was een man van de oude stempel. De politieke correctheid die de laatste jaren de wereld leek te domineren, ergerde hem mateloos. “Fucking metoo,” mompelde hij amper verstaanbaar.

Myriam onderdrukte een glimlach.

De commissaris schraapte zijn keel. De laatste stemmen deemsterden weg.

“Collega’s, het was een rustige nacht. Jullie kunnen je vandaag dus op de lopende dossiers concentreren.”

De assistente van de commissaris kwam snel naar hem toegelopen en fluisterde iets in zijn oor. Hij sloot zijn ogen en knikte kort.

“Ok. We kregen zonet een oproep binnen. In de Dijlelaan is er een moord gebeurd. Debruyn en Van Calster, dit is jullie zaak. Meer weet ik zelf nog niet, dus breng me straks maar op de hoogte. Houd er wel rekening mee dat ik om 1400 uur weg moet.

Vanuit het niets klonk een stem. “De solden beginnen. Iemand moet de aankopen dragen.” De serene rust in het lokaal was ogenblikkelijk verdwenen in een gloed van gelach.

Met een zwaaibeweging wuifde de commissaris iedereen ...