De Engel Des Doods - 1 - Sex Verhalen

De Engel Des Doods - 1

Eerst was er paniek geweest.

Had ik haar keel net iets te lang dichtgeknepen? Waarom had ze niets aangegeven? Ze had niet gesparteld. Haar mond had niet krampachtig naar lucht gehapt. Op het moment dat ze gepenetreerd werd, was er een glazige blik van puur genot in haar ogen verschenen. De geilste glimlach die ik ooit had gezien, had haar lieflijke gezicht omgetoverd in dat van een wellustige hoer. Haar ogen waren toegegaan.

Mijn focus had op haar genot gelegen. Natuurlijk was ik ook klaargekomen. Mijn lichaam had geschokt toen de vloedgolf van hitte tussen mijn benen ontplofte. Maar steeds was ik attent geweest op de uiterlijke tekenen van haar geilheid. Haar harde tepels die als twee vuurtorens het heuvellandschap markeerden. Het geil dat tussen haar benen wegdroop en op de lakens een grote vochtplek naliet.

Het was te laat geweest voor mond-op-mondbeademing en hartmassage. Ik zag mezelf geboeid door de celgangen gaan, nagejoeld door de andere gevangenen die me als hun volgende slachtoffer zagen.

Pas nadien verbaasde het me dat mijn instinct zo snel mijn gevoelens en gedachten had uitgeschakeld. Als in een automatisme had ik gehandeld: al mijn sporen uitwissen en zorgen dat de politie voor een raadsel zou staan. Twintig minuten later had ik de deur achter me toegetrokken.

Nu heb ik me nu teruggetrokken op mijn zenplek. De klanken van Enya’s Aniron hebben me tot rust gebracht.

Ik besef dat ze niet reageerde omdat ze wou dat ik haar vernietigde. Ze liet mij ...

... haar God zijn die besliste over haar leven en dood. Over haar laatste ultieme genot. Ik schonk haar mijn genade, de mooiste dood. Geen pijn of lijden meer. Ik voel me vereerd.

Van goed of kwaad kan hier geen sprake zijn. Het was haar lot om mij tegen te komen. Ze moet hebben aangevoeld dat ik haar kon bevrijden en legde haar bestemming in mijn handen. Mijn onderbewustzijn moet dit hebben aangevoeld. Ik heb de grootste keuze voor haar mogen maken. Even was ik almachtig. Het gevoel dat me nu overspoelt, is overweldigender dan een orgasme.

Slechts één gedachte overheerst. Dit was mijn doel.

*****

Hoe langer inspecteur Marc Debruyne op de afdeling moordzaken werkte, des te groter zijn afkeer voor mensen werd. Hij was nog nooit iemand tegengekomen voor wie hij geen afkeer voelde, of op zijn minst verachting. Hij zag het slechte in iedereen. Een nuttige eigenschap voor een inspecteur, maar iets minder nuttig voor een mens.

Moord vond inspecteur Marc het allermooiste op heel de wereld, zelfs nog mooier dan een wedstrijd van Beerschot. Geen enkele misdaad bezat de onomkeerbaarheid van moord. Hij was er ook goed in. Hij had ingevingen en de vasthoudende obsessie om door te gaan, daar waar iedereen het al lang had opgegeven. Het ging hem niet zozeer over het oplossen van de misdaad. Hij zag een moordzaak als een wedstrijd. Ofwel won de moordenaar, ofwel de politie.

Op café, wanneer zijn collega’s hun best deden om het werk uit hun hoofd te zetten en de onderkant van ...