Mini - 144 - Sex Verhalen

Mini - 144

... vier passen naar voren doet en daar gaat zitten in dezelfde houding als nu. En ik wil niets horen.” Het werd weer stil en ik wachtte. En wachtte… en wachtte… Naar mijn gevoel duurde het vijf minuten, tien minuten…een kwartier…

Uiteindelijk hoorde ik haar zeggen: “Mooi. Als ik het zeg mag u uw ogen weer open doen. Niet meteen opstaan, want u bent waarschijnlijk zo stijf als een plank. Draai maar een beetje met uw bekken, dan uw benen even losmaken en rustig aan opstaan. Ogen open.” Even later stonden we elkaar aan te kijken. Iedereen stond nog bij zijn of haar ‘eigen’ matje. “Goed. Hoelang heeft u gezeten?” De schattingen liepen uiteen van een kwartier tot drie kwartier. Theo mopperde: “Vandaag heb ik dus de middagpauze van dit zootje betaald…”

Mariëtte glimlachte. “Wilt u uw horloge even pakken, meneer Koutstaal?” Theo liep naar de horloges toe. “En wilt u ons misschien vertellen hoe laat het is?” Het was even stil, toen zei Theo vol verbazing: “Het is… Het is nét twee over twaalf, verdomme…” Hij keek weer. “En de secondenwijzer loopt, dus het ding doet het…” Mariëtte keek hem aan en de hand met de vijf vingers verscheen weer, de andere hand met de wijsvinger naar beneden. “Jaja, ik ga al…”

Toen hij opgestaan was, keek Mariëtte ons aan. “U heeft exact 4 minuut en dertig seconden gezeten. Tijd is relatief. U weet dat vast nog wel uit uw jeugd: als je op iets leuks moest wachten, duurden de minuten uren. En een ritje in de botauto’s was altijd veel te kort. Dát heb ik ...

... u nu weer laten ervaren.” “Er zijn ook andere dingen die veel te kort duren, weet ik sinds een paar weken”, zei Henry droogjes. Mariëtte draaide zich naar hem om. “Net verkering zeker?”

Angelique

antwoordde. “Ja. Met mij.” Mariëtte lachte. “Dat vermoedde ik al. Er is een zekere… chemie tussen jullie, dat voelde ik de eerste keer al. Verder zal ik er maar niet op ingaan. Maar jullie zijn ondertussen weer soepel, dus…”

Ze liet ons een aantal keren de zaal rondrennen, en drukte toen op een knop aan de muur. Tien klimtouwen werden naar het midden van de zaal getrokken. “Wie van u kan niet touwklimmen?” Er gingen een paar handen omhoog. “Mooi. Dan gaat u het vandaag leren.” Ze gaf een kleine demonstratie van de ‘schippersslag’ om je voeten in het touw klem te zetten. “U gaat allemaal naar boven. Iedereen tikt de balk aan waar de touwen aan hangen, niemand uitgezonderd. En ja, u mag elkaar helpen. De eerste vijf graag.”

Angelique,

Marion

, Joline,

Gonnie

en Erica klommen in de touwen. Angelique ging als een kat omhoog; als eerste bereikte zij de balk en tikte aan. De rest niet veel later. “Mooi. Nu van het ene touw in het andere klimmen en via het andere touw omlaag. En bij het afdalen ook schippersslag gebruiken, anders liggen je handen open.” De touwen hingen zo’n vijftig centimeter uit elkaar, dus dat was niet zo’n probleem en de dames daalden beheerst af. “Netjes, dames. De volgende vijf.” Theo, Rob, Fred, Henry en ik waren de volgenden. Henry ging ook ...