Mini - 144 - Sex Verhalen

Mini - 144

... moét u onder vier ogen spreken! Wat ik u te vertellen heb, kan niet in een of andere lunchroom!”

Ik antwoordde kortaf met: “Mevrouw, het gaat er om wat ík te vertellen heb. Niet andersom. Aanstaande woensdag in een restaurant in Gorinchem. Welk, dat krijgt u van mij te horen. Exact om 12:00. Geen minuut later.”

Ik verbrak de verbinding.

“Zo. Die is ook wakker. Denk ik.” Joline stond klaar met haar jas aan. “Kom hier, ouwe vrouwenverslinder…Je moet naar die drukke baan van je.” Ze hoestte iets te nadrukkelijk. “Tékenen… Oh wat een drukke baan… Proest.” Lachend vertrokken we naar Gorinchem.

Tijdens de koffie om tien uur nam Fred me even apart. “Wil jij degelijk getrouwde dames niet meer zo vroeg opbellen, Kees? Da’s heel slecht voor hun humeur én dat van hun echtgenoot, wist je dat?” Ik keek op. “Nee, wist ik niet. Hoe kom jij aan die kennis?” Hij grijnsde gemeen. “Omdat die degelijk getrouwde dame vrijwel meteen na jouw telefoontje haar liefhebbende echtgenoot belde met de mededeling dat je een afspraakje met haar had. En dat ze niet gelukkig was met de plaats en het tijdstip. Maar dat ze er vertrouwen in had dat ze jou wel, ik citeer: ‘tussen de lakens kon krijgen’.

Ik grinnikte. “Dan heeft ze duidelijk niet gerekend op de blonde feeks van Gorinchem. Want die zit tijdens ons gesprekje een paar meter verder en komt als de wrekende gerechtigheid tevoorschijn als mevrouw een volgend afspraakje wil maken of gekke dingen dreigt te gaan doen.” Fred greep ...

... demonstratief naar zijn oren. “Oei… Dat gaat pijnijk worden. Voor die degelijk getrouwde mevrouw dus.” Ik knikte. “Ik denk het wel. Ik zag de blik in de ogen van Joline tijdens het telefoongesprekje van vanochtend; die beloofde niet veel goeds. Maar dank voor de mededeling, makker.”

Met een lachje ging ik weer aan het werk. Mij tussen de lakens krijgen… Haha… wat dacht deze dame wel niet? Zelfs een paar maanden geleden, toen ik nog vrijgezel was, zou het haar niet gelukt zijn. Toen zouden haar charmes zijn afgeketst op het vrouw-onvriendelijke pantser van… hoe noemden die vriendinnen van de tweeling me ook alweer? O ja, ‘De IJsberg’. En nu zat Joline als een goudblonde Cerberus de hellehond, op een paar meter afstand, klaar om in te grijpen. Mevrouw de Rooij zou het moeilijk krijgen...

Om tien voor twaalf gingen we in een licht looppasje richting het fitnesscentrum, waar Mariëtte al stond te wachten. “Goedemiddag allemaal. Iedereen doet zijn of haar horloge af en legt het hier bij mij neer. Ik heb een aantal matjes neergelegd; kies er eentje uit en ga rechtop zitten, benen gekruist, armen over elkaar. En doodstil blijven zitten met uw ogen dicht.”

Even later werd het rustig in de zaal. Ze wachtte een aantal minuten en begon toen héél zacht te spreken. Het was geen fluisteren, maar praten, en het kwam maar nauwelijks boven het ruisen in mijn oren uit.

“Goed… u bent nu maximaal op mijn stem geconcentreerd. Ik wil dat u, zodra ik u aantik, geruisloos opstaat, met gesloten ogen ...