Mini - 144 - Sex Verhalen

Mini - 144

... als een raket naar boven, Theo had het een stuk moeilijker. Rob en ik gingen gelijk op en Fred ook. Maar Fred speelde vals: hij klom alleen met z’n handen. Zijn benen gebruikte hij niet. Eenmaal boven tikten we de balk aan en wisselden we van touw. ten minste, dat was de bedoeling: Theo greep mis en zakte meteen een meter, en begon te vloeken.

Fred zag het, greep Theo onder een arm en begeleidde hem rustig naar beneden. “Het kan niet de bedoeling zijn dat mijn directeur tijdens z’n middagpauze vijf meter omlaag dondert. Hij moet ten slotte aan het eind van de maand mijn salaris betalen.” Theo keek hem aan. “Dank je wel. Ik greep mis en het touw gleed door m’n andere hand.” En met een blik op Mariëtte: “Zucht…” Hij deed z’n vijf pushups.

De derde serie duurde wat langer: Frits, André,

Denise

, Henk en

Miranda

. Frits, Henk en Miranda hadden duidelijk moeite met klimmen. Frits en Henk kwamen moeizaam boven; Miranda niet verder dan halverwege, toen zakte ze omlaag. “Je zal toch écht naar boven moeten…” zei Mariëtte tegen haar. “Touwklimmen heb ik nooit gekund. Op de basisschool al niet.” Mariëtte kneep haar ogen samen en wees op het touw. “Geen excuus. Klimmen en mij aan blijven kijken. Jullie allemaal: dénk haar omhoog!”

Rob en ik gingen links en rechts van haar bij een touw staan. “Kom Mir. Er is geen bal aan. Geen kracht, alleen techniek. Als jij de schippersslag goed aanlegt, is het een eitje.” Miranda reageerde niet. Ze bleef Mariëtte aankijken en ...

... klom de eerste meter. Fred en ik hielpen haar om het touw goed om haar voeten te krijgen zodat ze zich kon uitdrukken. Dat deden we twee keer, toen hoorden we: “Niet meer doen. Ik moet ’t zelf kunnen.”

Met wat gehannes kreeg ze het touw goed om haar voeten en klom ze, langzaam en gestaag naar boven en tikte de balk aan. “Overstappen”, klonk het van beneden. Ze strekte een hand uit en gleed meteen omlaag. Rob en ik vingen haar op. “Omhoog Mir, en boven overstappen.” Ze piepte. “Geen kracht meer in m’n handen…” “Schippersslag goed aanleggen, dan heb je je handen niet nodig.”

We hielpen haar weer, toen stapte ze over. “Weer steunen op je voeten… dan door je knieën en je rustig laten zakken. Hand over hand.” We daalden samen met haar af, klaar om haar te grijpen als ze weer weggleed. Het was niet nodig; even later stond ze op de grond en bedankte Mariëtte. Die knipoogde. “Hoe lang is het geleden dat je zo’n overwinning op jezelf geboekt hebt?” Mirande dacht na. “Weet ik niet meer. Maar wel héél lang geleden.” Mariëtte knikte. “Dacht ik al. Maar iedereen heeft zo z’n zwakke punten; die worden sterker als je ze hebt overwonnen.”

Ze wendde zich tot de hele groep. “De doelstellingen die ik nastreef voor dit soort lesjes zijn: teamwork en vertrouwen. Vertrouwen in eigen kunnen, maar ook vertrouwen op je collega’s. Het resultaat hebben jullie twee keer gezien. Natuurlijk wil ik jullie directeur niet uit de touwen zien flikkeren. Ze trok haar neus even in rimpels en lachte. “Hij ...