Mini - 144 - Sex Verhalen

Mini - 144

Het opstaan kostte ons beiden wat moeite. Toen we wekker de eerste keer lawaai begon te maken, reikte

Joline

over me heen en ramde het ding op ‘snooze’. “Nog even een paar minuten genieten…” hoorde ik vaag naast me. Negen minuten later begon de wekker weer, wat een diepe zucht opleverde. “Kom op Kees… Er uit. Laatste dag van de week, dus even doorpakken, en dan is het weekend.” Ik trapte het dekbed van ons af. Joline gilde: “Hé, ben je gek geworden? Dit is koud!” Ik rolde naar haar toe. “Moet ik je even opwarmen dan?” Ik kreeg een tik op mijn neus. “Heb je vannacht al gedaan. Kom, even wakker worden.”

We namen een –bijna- koude douche. Je kunt ook overdrijven als het buiten -2 graden Celsius is. Tijdens het ontbijt bespraken we de dingen die we voor DT moesten doen. “Ik moet volgende week in ieder geval één dag overwerken, schat. Dat zal de woensdag wel worden. Op die dag meteen het gesprekje met mevrouw de Rooij plannen. ’s Middags ergens in Gorinchem. Lunchafspraak.”

Joline knikte. “En als ze niet kan?” Ik haalde m’n schouders op. “Ze zorgt maar dat ze kan. Háár huwelijk… nou ja, wat er voor door gaat… staat op het spel. Ik speel het spelletje net zo bot als met haar op huwelijkse voorwaarden getrouwde echtgenoot. Mijn dag, mijn tijd, mijn plaats. Take it or leave it.” Joline knikte. “Mee eens. En mevrouw kan écht wel. Anders raakt ze haar luxe leventje kwijt. Wanneer ga je haar bellen?” Ik dacht even na, keek op m’n horloge. “Nu.” Joline fronsde. “Is dat niet ...

... wat vroeg? Vijf voor zes ’s morgens?” “Ja, da’s vroeg. Dat vond ik ten minste wel toen de wekker net afliep. Weet zij ook eens hoe vroeg het gewone werkvolk op moet staan… Maar vooruit, ik ben de beroerdste niet: eerst even mijn ontbijt naar binnen werken. Ik zal mevrouw mijn gesmak en geboer besparen.” Joline trok sarcastisch een wenkbrauw op. “Goh, wat een inlevingsvermogen… Niet van jou gewend.”

Een paar minuten later belde ik. De telefoon ging behoorlijk lang over voordat er opgenomen werd. Er klonk een slaperig

“Ja…?”

“Spreek ik met mevrouw de Rooij?”

“Ja… En wie is dit?”

“U spreekt met Kees Jonkman. Ik wil met u een afspraak maken voor het gesprek waar u op aandrong in uw mail.” Het was even stil, en toen klonk haar stem korzelig.

“En u belt me daar voor op om… zes uur ‘s morgens?”

Ik knipoogde naar Joline.

“Ik merk dat u kunt klok kijken. Prima, dat heeft u binnenkort nodig. Het gesprek gaat plaatsvinden op woensdag om 12:00 in een restaurant in Gorinchem, mevrouw. De exacte plaats krijgt u per mail van mij te horen.”

“In een restaurant? Om twaalf uur ’s middags? Volgens mij had ik gevraagd om een onderhoud onder vier ogen…”

“Mevrouw, we kunnen wel in een achterafhoekje gaan zitten.”

Haar stem klonk enigszins gejaagd. “Ik had gedacht dat u wel naar Driebergen zou komen.”

Ik grinnikte. “Nee mevrouw. Ik heb een drukke baan. Voor een onderonsje met u ga ik geen vrije dag opnemen.” Ze klonk nu écht paniekerig. “Maar meneer Jonkman… Ik ...