Evie in Fantas’t’y Land – Hoofdstuk 1 - Sex Verhalen

Evie in Fantas’t’y Land – Hoofdstuk 1

... “Vielen Dank, Ich wünsche Ihnen einen ruhigen Dienst.” De man tikt aan zijn pet en verdwijnt naar achteren. Het portierraam schuift dicht. Nog geen minuut later voegen wij achter de politiewagen, waarvan de zwaailichten kort opflitsen, in op de Duitse autosnelweg.

John kijkt weer geconcentreerd en stilzwijgend recht voor zich uit. “Hoe wist je de naam van die agent?” Een glimlach krult om zijn lippen. “Gewoon lezen Evie. Zijn naam stond op het koperen plaatje op zijn borstzakje.” “Dat had ik niet gezien.” “Ik wel. Het is psychologie van de koude grond. Veel mensen reageren milder als ze vriendelijk worden aangesproken met hun eigen naam.” Ik kijk voor me uit en zie nog net dat de Afslag naar Ulm centrum twee kilometer verderop is. Ik merk dat hij naar me omdraait. Nog voordat hij iets kan zeggen. “Je kunt doorrijden John. Ik ga met je mee naar Kitzbühel.” De ontspanning die over zijn gezicht trekt staat hem goed. “Je zult er geen spijt van krijgen Evie. Dat beloof ik.” “Ik hoop het John. Ik hoop het van harte.” “Er gebeurt niets dat jij uiteindelijk niet zelf ook wil. Daarvoor respecteer ik je teveel.” “Je bent een man vol tegenstrijdigheden John.” Hij kijkt me van de zijkant vragend aan. “Hoe zo tegenstrijdigheden?” “Ik kan er heel wat opnoemen uit de laatste jaren. Maar laat ik het bij het hier en nu houden… Enerzijds zeg je dat jij me wil bezitten, vervolgens spreek je van respect voor mij.” Hij schudt met zijn hoofd. “Ik zie daarin geen tegenspraak. Mijn respect voor ...

... jou staat buiten kijf. Ik heb jou, je keuze voor Wouter, jullie levensstijl nooit een strobreed in de weg gelegd, toch?” “Nee zeker niet mà..” Hij legt een hand op mijn knie en knijpt zacht. “Geen maar Evie. Laat me uitpraten alsjeblieft… Ja, ik wil je bezitten. Niet liever dan dat zelfs. Maar jij zelf zult daarvoor moeten kiezen. Ik zal je niet dwingen… Tot niets!” Over zijn laatste opmerkingen moet ik even nadenken. “Hmm, je wil me niet dwingen, maar probeert me wel te chanteren.” Hij reageert als door een wesp gestoken. “Ik, jou chanteren? Hoe kom je daarbij?” “Als ik me niet aan jou geef dan draai jij de geldkraan dicht.” “Evie toch. Die geldkraan, of geldezel, zoals ik hem liever noem. Dat was Wouter, jou echtgenoot. Met zijn dood droogt, behoudens je kleine erfenis, die geldstroom op.” Ik voel kwaadheid opborrelen. “Waarom noem jij je eigen broer een geld-EZEL.” Ik noem hem een ezel, omdat hij voor zijn tweemaandelijkse pleziertje veel meer geld kwijt was dan ik voor mijn wekelijkse escort.” “Hoezo tweemaandelijks, wat weet jij daar nou van?” “Laat ik het zo stellen… Hij beklaagde zich wel eens.” Mijn aanvankelijke verdriet is volledig omgeslagen in woede. “Zo mijn eega beklaagde zich wel eens? Heeft hij er ook bij verteld dat hij zij vrouwtje hooguit twee keer per jaar wist te bevredigen.” “Dat heeft hij niet, maar dat doet mijns inziens ook niet ter zake.” “Dat doet ’t niet?” Het resoluut schudden van zijn hoofd is olie op het vuur van mijn woede. “Wat deed je zelf om ...