Evie in Fantas’t’y Land – Hoofdstuk 1 - Sex Verhalen

Evie in Fantas’t’y Land – Hoofdstuk 1

... asfalt te richten. Hij zegt geen woord maar ik voel zijn priemende blik, als het ware, op de zijkant van mijn gezicht branden. Als door onzichtbare draden wordt ik in deze blik getrokken. Ik zie geen mimiek maar verdrink in de onpeilbare diepte van zijn donker ogen. Een lang verdrongen gedachte dringt zich opnieuw aan mij op. De man die mij aanstaart kan onmogelijk een broer van mijn Wouter zijn. Hij lijkt in niets op hem, noch op zijn vader. Van zijn moeder zou hij zijn Romeinse neus en zijn volle bos ravenzwart haar kunnen hebben. Zijn zachte dwingende stem dringt eerst maar nauwelijks tot me door. “Wat Evie. Wat wil je nou?” Ik voel tranen opwellen. Een traan die zijn weg over mijn wang naar beneden zoekt wrijft hij met een vinger weg. Het vochtige spoor van de traan verandert in een brandend, naar meer aanraking verlangend strookje huid. De strelingen die ik al sinds het ziek worden van mijn echtgenoot in node heb moeten missen. “Voor de laatste keer Evie. Wat wil je nou?” De de dwang in zijn stem staat in schril contrast tot het tedere gebaar van zonet. Ik schud met mijn hoofd. “Ik weet het niet. Echt niet… Ik weet zelfs niet waarom ik heb ingestemd met deze reis.” Inmiddels vloeien hete tranen onophoudelijk over mijn wangen. Het lijkt erop dat mijn radeloosheid, mijn verdriet; zijn mimiek, zelfs zijn hele houding verzacht. Hij legt een arm om me heen en trekt me naar zich toe. Ik voel zijn lippen bij mijn oor. Hij fluistert. “Sorry meisje. Misschien moet ik wat meer ...

... geduld met je hebben. Maar ik wacht al zo lang.”

Het is waarschijnlijk al de tweede keer dat, nu harder, op het zijruit aan mijn kant van de auto wordt getikt. John schiet overeind en drukt knop, waardoor de ruit openschuift. Een agent in uniform buigt naar voren en kijk streng langs me heen in de richting van John. “Führerschein und Fahrzeugpapiere, bitte!” John opent een vak tussen voorstoelen en overhandigt mij een leren mapje. “Geef jij dit even aan de agent liefje?” Ik geef het mapje door en zie dat de man dat meteen doorgeeft aan de schuin achter hem staande vrouwelijke agent, die meteen met de papieren uit het zicht verdwijnt. “Bitte sagen Sie mir, aus welchem Grund Sie auf den Standstreifen anhalten.” “Entschuldigung Polizist Schuster. Mir ist klar, dass ich gegen das Gesetz verstoße. Aber meine Schwägerin, ihr Mann ist kürzlich verstorben, wurde plötzlich von ihrer Trauer überwältigt. Ich muste Sie kurz trösten.” De man kijkt van John naar mij. Blijkbaar overtuigd mijn behuilde gezicht met de ongetwijfeld uitgelopen mascara de man van de waarheid van John’s verhaal. “Das kein triftiger Grund auf dem Standstreifen an zu halten. Ich werde dies diesmal jedoch gutheißen.” Hij draait zich om naar achteren. “Sind die Papiere in ordnung Gabi?” De vrouw overhandigd hem het mapje. “Alles in ordnug.” De agent reikt mij het mapje. Op het moment dat ik het aanpak houdt hij het kort vast en kijkt me aan. “Mijn Beileid mit Ihrem Verlust.” Hij wendt zich tot John. “Gute Reise.” ...