Evie in Fantas’t’y Land – Hoofdstuk 1 - Sex Verhalen

Evie in Fantas’t’y Land – Hoofdstuk 1

... Voor een moment hoor ik haar snikken. Kort daarop voel ik hoe zij zich herpakt. “Ik heb er ook altijd voor gewerkt.” Ik maak kort oogcontact. Haar blik is verdrietig maar stuurs. “Jazeker Evie. Je hebt gewerkt… Ik waag te betwijfelen of je inkomen als kleuterleidster ook maar de helft van je persoonlijke uitgaven kan dekken. Hoeveel van je collega’s rijden elke 2 jaar in een spiksplinternieuwe Minicooper. Om over de woonlasten van een vijf ton appartement nog maar te zwijgen. Ik waag te betwijfelen of jij je huidige levensstandaard kunt continueren.” Met die paar zinnen heb ik haar terug bij af. “Maar…” Ik kijk haar kort strak aan. “Maar… Ik bedoel… Je zou me helpen. Dat heb je Wouter beloofd.” “Aan die belofte zal ik me houden. Als jij het appartement niet meer kunt betalen zal ik je helpen bij de verkoop en het zoeken naar een voor jou betaalbare woning. Ik zal je helpen de tering naar de nering te zetten.” Haar denkproces is hoorbaar. Zij is de vis aan mijn haak. Net als die vis beseft zij de uitzichtloosheid van haar strijd niet. Nog niet. “Maar… èh sorry…” Ze leert snel. “.. Het bedrijf was evenveel van Wouter als van jou…” “Dat klopt als een bus. Wij waren beiden directeur van de BV Fan’tasty’ Resorts. Beide directeuren deelden zich het werk en ontvingen derhalve een vastgesteld percentage van de winst als salaris. De rest van de winst wordt conform oprichtingsakte geïnvesteerd in de consolidatie en of uitbreiding van het bedrijf. Als gevolg van Wouters heengaan ben ...

... ik de enig overgebleven directeur. Ervan uitgaande dat jij noch de kennis, noch de kunde hebt om zijn taken over te nemen, zal ik zijn werkzaamheden dus moeten uitbesteden. Ik mag van geluk spreken als dat kan binnen de kaders van zijn c.q. mijn vastgestelde salaris.” “Ik wist wel dat je hard en zakelijk kunt zijn, mà… èh. We zijn familie.” “Aangetrouwde familie, om precies te zijn. Geen bloedverwanten.” “En daarom kun je me gewoon laten stikken.” “Ik laat je niet stikken. Ik vindt het gewoon niet reëel om in te staan voor de levensstijl van de weduwe van mijn broer, zonder dat ik daar iets voor terugkrijg.” Men zegt wel eens ik hoorde haar hersenen kraken. Nu, met mijn schoonzus stilzwijgend naast me, voelt het echt zo. De geur van haar bloemig parfum word meer en meer gelardeerd met iets anders… Dit samengestelde bouquet windt me op. “Hey Google… Zoek het dichtstbijzijnde station.” “Wat doe je?” “Stil nu, Evie!” ‘Het dichstbijzijnde regionaal station is Wilhelmsburg… Voor internationale verbindingen is dit Hauptbahnhof Ulm.’ “Hey Google… Navigeer naar Hau..” “John… Alsjeblieft, Stop!” ‘Navigatie gestopt’.

Evie: “Stop!” ‘Wat zeg ik nou? En die ingeblikte navigatiejuffrouw reageert meteen.’ John reageert iets later. Hij zet de alarmlichten aan en brengt de Audi op de vluchtstrook tot stilstand. “Wat doe je? Dat mag niet.” Ik voel dat hij zich naar mij omdraait. De auto schudt door het langs razende verkeer. Ik probeer mijn blik strak op een vlek in het voor ons liggende ...