De Gezusters Santegoed... - 37 - Sex Verhalen

De Gezusters Santegoed... - 37

... Aud is. Dan brengt Aud ons naar haar woonkamer. Daar hangen werkelijk prachtige stukken. Er hangen enkele prachtige zwaarden, met mooie graveringen, messen en dolken, en ook enkele bijlen. Maar een van de houten platen is leeg. Ik vraag aan Aud: ‘Waarom is deze leeg?’

Aud zucht. ‘Daar had eigenlijk een hele oude bijl moeten hangen. Het is eigenlijk het topstuk van mijn collectie, maar ik ben hem kwijt geraakt. Twee jaar geleden vroeg mij een man, die bezig was met een Vikingfilm te maken, om hem uit te lenen. Dat heb ik gedaan, maar er was een klein ongeluk gebeurd, en daardoor is de bijl te water geraakt, en hebben ze hem niet meer terug kunnen vinden.’

Chantal kijkt me aan. En ik kijk terug. Dan kijk ik Aud aan en zeg: ‘Was dat soms bij het meer van Oaldsvatnet?’

Aud kijkt me verbaasd aan. ‘Ja, hoe weet jij dat?’

‘Misschien kan ik je dan heel erg blij maken, Aud. Wacht, dan moet ik even naar de auto toe!’

Aud begrijpt er niets van. Ik loop naar buiten en haal dan de bijl, die ik op de achterbank heb gelegd, en ingewikkeld heb in een oude handdoek. En daarmee keer ik terug. Ik geef het bundeltje aan Aud en zeg: ‘Zou dit je verloren bijl kunnen zijn, Aud?’

Aud kijkt me geschokt aan. Ze wikkelt de handdoek af en begint spontaan te huilen.

‘Oh, waar hebben jullie die gevonden? Ik dacht, die ben ik voorgoed kwijt!’

‘We hebben gisteren daar in de buurt gewandeld, we zijn naar de Tretindanibba gelopen. En op de terugweg, vlak bij het meer, gleed ik uit. ...

... Ik kwam terecht op een richeltje, en daar stuitte ik op deze bijl.’

Aud kan haar emoties bijna niet de baas. ‘O mijn hemel! Dit is echt ongelofelijk! Dit is echt een oude bijl, deze is ongeveer 1000 jaar oud. Die heb ik bij toeval gevonden toen ik een oude grafheuvel doorzocht. Ik had hem net weer helemaal gerestaureerd, toen ze hem kwamen vragen om te lenen. En dat was net voordat deskundigen de bijl zouden komen bekijken!’

‘Er zit nu wel weer wat roest aan, en ik heb hem met wat zand weer toonbaar gemaakt, ik hoop, dat het niet erg is?’

Aud schudt haar hoofd. ‘Zo behoor je dat ook te doen. En er mag best wat roest op zitten, dat hoort erbij. Alleen het houten handvat heeft nu wel wat meer patina gekregen, alsof het er altijd zo heeft gezeten. Die had ik nieuw gemaakt!’

Ze bekijkt haar bijl nog met ongeloof. ‘Ik kan het amper geloven, dat je die weer hebt teruggevonden! Hoe kan ik je ooit bedanken?’

‘Geen dank, ik heb het gewoon bij toeval gevonden. Ik wil er ook niets voor terug, en als jij er blij mee bent, dan is dat meer dan genoeg!’

Aud begint spontaan te huilen. Het betekent duidelijk erg veel voor haar. Dan droogt ze haar tranen, recht haar rug en hangt met respect en eerbied de bijl op zijn plaats aan de wand. Dat de bijl nog steeds roestig is, dat deert haar niet. En eerlijk gezegd, misschien hoort het ook wel zo. Ze glundert als ze haar bijl weer aan de wand ziet. Dan zegt ze: ‘Sorry, ik moet even iemand bellen! Die zal nooit geloven, dat ik mijn ...