De Gezusters Santegoed... - 37 - Sex Verhalen

De Gezusters Santegoed... - 37

... op dat vreemde ding sta. Omdat ik op Chantal moet wachten, besluit ik eens te kijken, wat er daar onder mijn voeten lag. Ik wroet wat in de sneeuw en voel dan inderdaad iets liggen, dat op een oude bijl lijkt. Ik trek het uit de sneeuw. En het is inderdaad een oude bijl. Het zit helemaal onder de roest en zand. Maar ik besluit het mee te nemen, want wie weet kan het me helpen om omhoog te komen.

Chantal werpt me dan het touw toe en daarmee lukt het me om me omhoog te trekken. Als ik weer boven ben, werpt Chantal zich in mijn armen.

‘O, ik was toch zo geschrokken, John!’

‘Er is toch niets gebeurd, Chantal! De rots is vrij recht en glad, en het ergste wat me had kunnen gebeuren, is dat ik door gegleden was het water in. Dan had ik nu natte kleren gehad.’

‘Maar je had je kunnen schaven, of een been breken!’

‘Dat is het risico, dat we hebben genomen. Ja, ik heb een foutje gemaakt, maar er is niets ernstigs gebeurd.’

‘Dat jij zo kalm kan blijven, John! Ik zou helemaal in paniek zijn geraakt!’

Ik glimlach. Het is ook niet, dat ik niet geschrokken ben, maar in paniek ben ik niet geweest. Het is niet eens in me opgekomen om bang te zijn. Ik kon zien, wat erop me afkwam, en ik kon me ook voorbereiden om goed af te remmen.

Dan pas ziet Chantal, dat ik een bijl in mijn riem heb gestoken.

‘Wat heb jij nou gevonden?’

‘Een bijl. Die lag onder mijn voeten. Die zal hier wel iemand verloren hebben. En ik dacht, dat ik het misschien wel kon gebruiken om ...

... omhoog te komen.’

‘Die heb je gelukkig niet nodig gehad. Wat ga je ermee doen?’

‘Meenemen! Weer een souvenir van een avontuur!’

Chantal lacht weer. ‘Je bent een beetje gestoord, weet je dat?’

Ik geef haar een zoen, waarop we verder lopen.

Een heel stuk verder, als er weer begroeiing is, en het ook weer een stuk warmer is, maken we een lange rustpauze langs een klein stroompje. We beginnen moe te worden, want we zijn al verschillende uren onderweg. We hebben al meerdere pauzes gemaakt, maar nu rusten we wat langer. Ik gebruik de pauze om de bijl in het stroompje wat schoon te maken. Met wat zand schuur ik de roest wat weg. En ook het handvat probeer ik wat schoon te maken. En dan zie ik al meteen, dat dit geen gewone bijl is. Er zitten versieringen op het handvat. Mijn hart begint nu hard te kloppen. Als dit een bijl is uit de Vikingtijd, dan zou dat wel heel erg bijzonder zijn.

‘Chantal, moet je die bijl eens kijken! Die is echt helemaal versierd!’

Chantal bekijkt de bijl nu ook eens. ‘Wauw, dat is eigenlijk best mooi! En die lag daar gewoon onder aan die richel?’

‘Ja, misschien is daar ook wel iemand uitgegleden. Het was er erg glad daar!’

Chantal durft het amper te zeggen. ‘Zou dat nog een bijl uit de Vikingtijd zijn?’

‘Dat kan toch niet! Dan zou die daar al een paar honderd jaar moeten liggen. Die had allang helemaal verroest moeten zijn! En die lag gewoon onder de sneeuw!’

‘Die moet je eens aan Aud laten zien, als we er morgen naar toe ...