De Gezusters Santegoed... - 37 - Sex Verhalen

De Gezusters Santegoed... - 37

We zijn weer vroeg wakker. De wekker wijst nog maar net half zes aan, en we hebben al onze spullen al gepakt om een lekker lange wandeltocht te maken. Zelf Renn heeft er zin in, ze liet zich zelfs zonder problemen haar rugzakje ombinden, en deed niet eens moeilijk, toen we haar eigen spullen in de rugzak deden. En de twee flesjes water, die we eraan kunnen gespen, lijk haar niet eens te hinderen in haar bewegingen. We hebben alleen besloten om niet naar Jomfru Stein te gaan. In plaats daarvan willen we nu naar het meer Oaldsvatnet lopen, en vandaaruit de bergen in te lopen. Die zijn daar redelijk goed te beklimmen, ook zonder uitvoerige uitrusting.

We parkeren onze wagen in Eide, en beginnen vandaaruit aan onze tocht. Maar de tocht is toch steiler en zwaarder, dan we verwacht hadden, wat niet weg wil nemen, dat we er niet van genieten. Het is er echt prachtig en het weer is nog steeds erg goed. We volgen een pad, dat duidelijk al meer gevolgd is. Het is gemakkelijk te volgen, en het voert ons direct naar het meer. Renn hebben we nu los gelaten, en ze volgt ons netjes, maar geniet volop van haar vrijheid. Dan rent ze een stuk vooruit en wacht dan op ons, en dan vindt ze iets, waardoor ze wat achterblijft. Maar we hoeven ons geen enkel moment zorgen te maken, dat we haar kwijt raken.

Als we het meer bereiken, dat zelf op behoorlijke hoogte ligt, ruim 1100 meter hoog, en daar zien we ons einddoel, de bergtop, die 1500 meter hoog is. Via de bergrug, die bij het meer ...

... begint, kunnen we zonder al te grote problemen de berg omhoog lopen. Natuurlijk gaat het niet gemakkelijk, maar dat is ook niet de uitdaging. Voorzichtig zoeken we onze weg naar boven en uiteindelijk lukt ons dat ook. Een fantastisch uitzicht is onze beloning. We kunnen over andere bergen heen kijken, wat een onbeschrijfelijk gevoel geeft. Daar rusten we even uit, en beginnen dan aan onze terugtocht. Die gaat wat moeizamer, want omlaag is zeker niet gemakkelijker. De rotsen zijn soms best glad en we moeten echt oppassen, dat we niet uitglijden. Als we weer bijna bij het meer zijn, maak ik een fout, en glij dan een heel stuk naar beneden. Gelukkig kan ik afremmen op de schuine helling op het hoopje sneeuw, dat op een richel ligt. Het is zachter, dan ik verwacht had, ik zak er best een stuk in. Maar dan kom ik op iets, wat hard is. Het voelt niet aan als steen.

Chantal is flink geschrokken, en roept: ‘Is alles goed, John? Ik schrok me kapot!’

‘Niet aan de hand, Chantal. Maar ik kom hier zo niet omhoog! Pak dat touw eens uit de rugzak van Renn, en bind dat vast aan die rots naast je. Dan gooi je het naar mij toe, dan kan ik mezelf omhoog trekken!’

Chantal knikt. We zijn blij, dat we een touw mee hebben genomen. Terwijl ik op Chantal wacht, verzet ik mijn voet, omdat het ding, waar ik op sta, niet echt gemakkelijk staat. Maar ik merk al snel, dat het geen goed idee was, omdat ik dan iets scherps raak. Ik zet mijn voet dan ergens anders neer, waar ik wel houvast vind, maar niet ...