Mini - 143 - Sex Verhalen

Mini - 143

... buffelen bij DT, daarna ga ik koken en jij nog even blazen, dan eten en dan vertrek jij naar wachtmeester

Greet

. Ik ben benieuwd naar haar oordeel over jouw prestaties deze week.” Ik knikte. “Ik ook. Het uur per dag heb ik niet gehaald. Ik denk dat ik strafwerk krijg. Moet ik morgen de dansles maar skippen, vrees ik…”

Ik hoorde een lage, langgerekte grom naast me. “Daar komt niets van in, vriend. Jij gaat dansen tot je er kapot bij neervalt. Met mij en met je zussen. Je gaat geen seconde rust krijgen. Het Korps Commandotroepen zal er een kindercrèche bij lijken, zó gaan we je afknijpen. En als je denkt dat je helemaal gesloopt bent, knoop ik Juanita nog tien minuten aan je vast. Tijdens een chacha. Ik zal je leren, Kees Jonkman!”

Al kibbelend kwamen we bij DT. Op de parkeerplaats gaf Joline me een lange zoen. “En tóch houd ik van je.” We knipoogden over de auto heen naar elkaar en liepen naar binnen, Joline naar het backoffice en ik naar de groepsruimte van de Piraten. Daar zaten alleen nog maar Henry en Rob te kletsen. Ze keken op toen ik binnenkwam. “Én?” Rob keek me nieuwsgierig aan. “De afwas is opgeruimd, maat.” Hij grijnsde. “Wat zijn jullie braaf…”

Henry keek met een vragende blik van de een naar de ander. “Het zal me waarschijnlijk niet aan gaan, maar ik mis de essentie van dit gesprekje.” “Da’s maar goed ook Henry. Nogal platvloers. Maar jij bent vroeg…”

Hij haalde zijn schouders op. “

Angelique

en ik kwamen vanochtend tot de conclusie ...

... dat we om negen uur wel uitgeslapen waren. En toen zijn we maar opgestaan, hebben lekker ontbeten en zijn deze kant maar uitgegaan.” Ik schudde mijn hoofd. “Jij hebt…” Hij knikte. “Sinds deze week verblijf ik bij mijn liefje en haar moeder in Waardenburg. Beter dan op m’n eigen flat. Gezelliger, we koken om beurten, doen samen het huishouden. Stelt Gien ook op prijs, want die komt, ondanks dat ze nu niet meer ’s avonds hoeft te werken, redelijk ‘op’ thuis. En voor An scheelt het ook: is minder tijd kwijt aan het huishouden en kan dus meer studeren. Kortom een echte win-win-situatie.”

Hij knipoogde. “En er zijn wat andere voordelen, maar daar zal ik niet teveel over uitweiden…” Rob en ik grinnikten. “Ik heb géén idee waar je op doelt, maar het zal wel, Henry. Maarre… Toen ik An thuisbracht… Het is best een klein huisje. Lukt dat, met z’n drieën?” Hij zei: “Het is soms wat improviseren. Gien en An zijn van kamer gewisseld; Gien heeft nu An d’r oude kamertje en wij slapen nu in een iets grotere slaapkamer.” Hij grinnikte. “En we hebben de muur tussen beide slaapkamers iets beter geïsoleerd. Werd van beiden zijden wel op prijs gesteld. Voorlopig, als het iedereen goed bevalt, blijven wij in Waardenburg wonen. En over een paar maanden, in de lente, gaan we het huisje wat opknappen en verbouwen. Gien heeft daar nooit geld voor gehad.”

“Als je hulp nodig hebt… Ingenieurs genoeg!” Hij schudde zijn hoofd. “Tekenen kan ik zelf wel. Wat we straks nodig hebben zijn een stelletje ...