Mini - 143 - Sex Verhalen

Mini - 143

... overtuigen van haar goede bedoelingen”. Eén een één is drie: trek je conclusies, makker.” Fred keek me aan. “Die wil jou in de koffer hebben, Kees. En vervolgens de rollen omdraaien: zij chanteert jou. En dan hebben ze je klemvast.”

Ik knikte. “Toen ik Joline die mail liet lezen zei ze tegen me: Alleen op drie voorwaarden: op een openbare plaats, ná mijn gesprek met haar vent en Joline wil erbij zijn. Jo en ik hebben afgesproken dat zij ergens in de buurt aan een tafeltje zit, oortjes in en dat ik een losse microfoon op m’n telefoon draag, zodat zij alles kan horen. Als ze avances gaat maken komt Joline als de wrekende gerechtigheid tevoorschijn, als stiefma oprecht zou zijn, komt ze als haar charmante zelf. Ik vrees dat het dus de ‘blonde feeks van Gorinchem wordt…”

Fred knikte. “O, wat heb ik toch een slimme chef… Stiefma gaat het niet makkelijk krijgen…” “Klopt. En dit gehoord hebbende, krijgt ze het van mij óók voor de kiezen. Ergens halverwege het gesprek…” Ik klopte hem op de schouder. “Sjongejonge Fred… Als we jou toch niet hadden…” “En je onderbroek niet, had je hier mooi voor schut gestaan, Kees. Je gulp staat open.” “Wát?” Ik keek omlaag en kreeg meteen een dreun op mijn hoofd. “Sukkel… Je trapt er wéér in!”

Hij liep mijn bureau uit. “Fred van Laar, je blijft een enorme kloothommel!” riep ik hem achterna. Een lage, grommende lach was het antwoord en meteen daarna hoorde ik

Marion

: “Hé, meneer Jonkman, niet zó over mijn geliefde mentor, hé?” “En ook ...

... niet over mijn grote beer!” Angelique deed ook een duit in het zakje. Ik hoorde de voetstappen van Fred terugkomen. “Dank jullie wel,lieve dames, omdat jullie het voor deze arme sloeber opnemen.” Ze giechelden synchroon en ik riep vanuit mijn bureau: “Slijmbal! Donder op naar je bits & bytes. Ga glasvezel begraven of zo.” Hij stak zijn hoofd door mijn deuropening en we grinnikten naar elkaar. “Samen komen we er wel uit, Kees…” “Ja. Dank je wel, maat.”

We gingen weer aan het werk en om half vijf werd ik door Joline opgehaald. “Kom, macho toeteraar, naar huis. Dan kook ik, kun jij nog even studeren, en dan naar Greet.” “Ik blijf nog even hangen, Kees”, zei Rob. “Samen met Henry nog even wat afmaken voor Damen. Jo, je hoeft geen rekening te houden met mij als het om eten gaat; ik knaag hier wel wat. Rond een uur of acht ben ik bij jullie.” We namen afscheid en in de auto vertelde ik wat ik van Fred had gehoord. Joline kneep haar ogen even samen. “Die dame gaat het moeilijk krijgen, Kees. Ik maak appelmoes van haar. En daarna…” Ze keek me aan. “Grijpen we ze allebei bij hun lurven. Geen medelijden, ook niet met de zogenaamd oh zo zielige mevrouw de Rooij. Blijkt dus net zo doortrapt te zijn als haar echtgenoot. Kun jij die foto’s terughalen op je computer?” “Ik niet. Fred met een paar muisklikken wel.”

Joline schoot in de lach. “Lekkere vent ben jij.

Gertie

en mij laten geloven dat je zo’n goedzak bent en dat je mevrouw stiefma niet in de ellende van zoon en pa wil ...